![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYbmB0uog_C8ZClYnKXrnzAIJe6pUwNRoyetlNXCW_fdc0bBkPWzIlEEh5s8ervaMZQG5VitQCbzWZoqLltJR7_HEFwh7a0ZqweZgDyRyxM-YuamUq8QlsZuzzr8WdgeNXfpcqslrgppg9/s1600/%CE%9D%CE%9F%CE%95%CE%9C%CE%92%CE%A1%CE%97%CE%A3.jpg)
Βιολί θλιμμένο
και δάκρυα που μυρίζουν γη.
Θα ξεδιψάσει τους ξενιτεμένους μες στο χώμα
Ανείπωτη θάλασσα φεύγει.
Σκουπίζοντας με ξέπλεκα μαλλιά τις μέρες.
Η καλημέρα
συνέχεια φυλλοροεί στο κίτρινο του χρόνου.
Ένα μαντήλι στα φτερά του αγγέλλου
χορεύει την ελπίδα.
Μέσα μας χορεύει.
© Σκουρολιάκου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου