"Του Φθινοπώρου καλούδια"
Κοντοστάθηκα. Με πείραζε, γιατί όταν περνούσα άλλες φορές απ' εκεί, ψαχούλευα τις τομάτες τους και ρωτούσα : "Είναι απ' το Αφγανιστάν, ή απ' την Μαδαγασκάρη;...".
Παρασκευή πρωΐ στην λαϊκή της Ιτέας, Οκτώβρης, μ' έναν ήλιο μοναχόν του εκεί ψηλά και με την βραδινή δροσά, να μη βιάζεται να φύγει απ' τα φυλλώματα των ευκαλύπτων και των νερατζόδεντρων της πλατείας Θεάτρου.
- Είσαι σίγουρος; τον ρώτησα, πιάνοντας με τα χέρια μου, δυό μεγάλα με κοκκινομαβιά χρώματα στη φλούδα τους ρόδια. Ή μήπως είναι Κολοπετνισιώτικα, απ' την αυλή του Καϊμαρή;...
- Όχι, όχι, όχι!... πετάχτηκε η μάνα του από δίπλα. Απ' την Τυνησία είναι, μου είπε, σκάζοντας στα γέλια.
Πατέρας, μάνα και τα δυό τους παληκάρια, Ιτιώτες, κάθε Παρασκευή ήσαν εκεί, στην λαϊκή και πουλάγανε της δικής τους παραγωγής τομάτες, μαζί μ' ότι άλλο ευκαιριακά και εποχιακά μπορούσανε να εμπορευτούν. Όπως καλή ώρα, ετούτα εδώ τα υπέροχα και μεγάλα ρόδια.
Πήρα μερικά και φεύγοντας από 'κεί, η μάνα τους με φίλεψε με δυό πρασινόμηλα, απ' την μηλιά πούχει στο μποστάνι της, δίπλα απ' τις τομάτες, όπως μου είπε.
Σήμερα, καθάρισα το 'να. Και τις ρόγες του τις έβαλα μέσα σ' ένα πήλινο, τις πασπάλισα με μια κουταλιά ζάχαρη κι αφού τους έριξα από πάνω ένα σφηνάκι Stolichnaya, τις ανακάτεψα με το κουτάλι και έκατσα να τις καμαρώνω. Κι όσο κύτταζα ετούτον εδώ τον ζουμερό και κατακόκκινον καρπόσπορο, τόσο μου φαινόταν ότι μου μίλαγε. Ότι μούκανε νόημα ν' ασχοληθώ μαζί του κι ότι η γεύση, τ' άρωμα και η γλύκα του, θα 'δινε νόημα στο Κυριακάτικο πρωϊνό μου...
Κι όσο το κύτταζα, τόσο το λαχταρούσα.
Σαν πολύ μου φαινότανε όμως..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου