ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ "ΚΟΥΚΛΕΣ" ΣΤΗΝ ΙΤΕΑ

Ταξειδεύοντας με το "αίσθημα"...

   "Είν' απ' αυτές τις κατασκευές, απ' αυτά τ' ανθρώπινα μαστορέματα, που άμα τάχεις δίπλα σου, τα ζείς κι αναπνέεις που λέει ο λόγος μαζί τους, νοιώθεις ευλογημένος.  Νοιώθεις ότι άξιζε το πέρασμά σου από τούτον εδώ τον κόσμο, ότι το γλέντησες.  Είν' απ' αυτά τα μηχανήματα που κάνουν τις αισθήσεις σου να χοροπηδάνε πιότερα γρήγορα απ' τους χτύπους της καρδιά σου και που τάχεις συνδέσει με την ίδια σου τη ζωή και τον σκοπό της.  Είναι οι δίκυκλες ταξειδιάρικες μηχανές.


  Θάτανε καμμιά δεκαριά μηχανές, που από βραδίς οι αναβάτες τους, τις παρκάρανε απ' έξω απ' το ξενοδοχίο Ναυσικά.  Όλοι του ξένοι.  Μια παρέα που ερχότανε απ' την Ιταλία και σήμερα το πρωΐ θα τραβάγανε κατά τον βορά.  Σταματήσανε για ύπνο και ξεκούραση στην Ιτέα και ετούτο εδώ το μικρό σμάρι ανθρώπων με τα δίτροχα αισθήματα, καμάρωναν για το "μέσο" τους πίνοντας τον πρωϊνό καφέ τους στο πεζοδρόμιο, μπροστά στα γεμάτα θαυμασμό περίεργα βλέμματα των περαστικών απ' την Ηρώων.  Και δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην περάσει, να μην κοντοσταθεί και να μη ζηλέψει από μέσα του, αυτούς τους "τυχερούς" ξένοιαστους καβαλάρηδες, που κανένας τους δεν ήταν παρακάτω από 35 χρονών, αλλά που τα ρούχα ολονών μυρίζανε βενζινόλαδο και η τρίχα τους στεκόταν πάντα κάγκελο, απ' το ταξειδιάρικο χάϊδεμα του αέρα στο πετσί τους.  Τους τυχερούς!..."