ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ : ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΕΣΑΝ...

Η Μυσταγωγία!
(Χρονικό)

    '' ...Δεν έφτανε το οξυγόνο για όλους πιά εκεί μέσα. Μικρός ο χώρος κι είχαν μαζευτεί καμπόσοι. Από νεολαία μέχρι και ηλικιωμένους.  Ροκαμπήλιδες, Μπλουζάδες και περίεργους.  Βλέπεις, δεν είναι και συνηθισμένο να έχεις στα 2-3 μέτρα μπροστά σου τον Μητσάρα τον Πουλικάκο και να σου τραγουδάει.  Όρθιοι όλοι και στριμωγμένοι γύρω-γύρω από το χώρο στο πάτωμα, που στεκόταν ο Μήτσος με την παρέα του. Τους αδελφούς Νίκο και Βασίλη Σπυρόπουλο, από την ''Σπυριδούλα''.  Άλλοι 2-3 νοματαίοι να μπαίνανε μέσα και δεν θ' άνοιγε πια η πόρτα.

Τελετή ολόκληρη έγινε με το που ήρθανε.  Κυρτωμένος ο Μήτσος, μιας και τα χρόνια δεν του χαριστήκανε κι αδύνατος, μ'εκείνο το μισοξυρισμένο μάγουλο και τα μεγάλα και γεροντίστικα γυαλιά να σε κάνουν να νομίζεις ότι τον βαρένανε.  Κοι δυό Σπυροπουλαίοι, αλλαγμένοι κι αυτοί απ' τον χρόνο, αλαφρύτεροι στα μαλλιά, αλλά πιότεροι στα κιλά τους, με μια σιγουριά και άνεση συνάμα, για τον χώρο που βρεθήκανε, λές και τον ξέρανε από εχτές και προχθές.  Κάτσανε στις μεριές τους, ζωστήκανε τα σένια τους κι όλοι μας εκεί μέσα, περιμέναμε τον Μήτσο να δώσει το σύνθημα.  Κι αυτός, μ' αργές κινήσεις, έβαλε το λουρί στο σβέρκο του, ωσάν να φόραγε το πετραχήλι κι αντί να κρατάει κιθάρα να νομίζεις ότι πήρε στα χέρια του το δισκοπότηρο.   Κι όλοι εκεί να περιμένουνε να γίνει το μυστήριο και να μεταλάβουνε  απ' την μουσική που αγαπήσανε, απ' την ατμόσφαιρα που θέλουνε κι από την ηλικία που ξοδέψανε και πάει, πέρασε.
   

Κι έτσι έγινε.  Με μιά βραχνή φωνή που λόγιαζες ότι έρχεται πίσω από πόρτα και με δυό μαγγιώρους κιθαρίστες να τον αγαντάρουν, άρχισε να χτίζεται ένα γεφύρι ανάμεσα στο παρελθόν, στις φίρμες, στις ηπείρους στις μουσικές τους κι σε εμάς, εκεί μέσα στο μισοφωτισμένο και κρύο στέκι του RoadHouse Blues Club.  Πανέμορφες μουσικές, παλιές επιτυχίες, φίνες εκτελέσεις και σιγά-σιγά αρχίσαμε όλοι να νομίζουμε ότι ο κόσμος άρχιζε από το κέντρο του δωματίου και τελείωνε στους τοίχους και το ταβάνι.  Ωσάν να πέρναγαν μέσα από την κιθάρα-δισκοπότηρο του Μητσάρα, τα blues, η Country mousic και οι μπαλάντες από τις δεκαετίες του '60 του '70 του '80 και του '90 και να μετατρέπανε ολόκληρη την γή σε ένα μικρό τόπι εκεί μπροστά μας, με τις αγάπες και τις αναμνήσεις μας, καρφιτσωμένες επάνω του.  Είχε αρχίσει και λειτουργούσε η ενσυνείδητη επιρροή  της παλιάς καλής Μούσας.  Κάθε τόσο έμπαινε σφήνα και κανένα ελληνικό κομμάτι, από εκείνα τα αξέχαστα της εποχής του ελληνικού και περιθωριοποιημένου Rock, θυμίζοντας ότι οι πρωτεργάτες του, ήσαν εκεί, μπροστά μας  κι έκαναν πολύ καλά, αυτό που αγαπούσαν.
 

 Σε λίγο η κάπνα είχε γίνει πανωφόρι σε όλους μας εκεί μέσα και στο λιγοστό φώς, φάνταζε σαν γαλαξά κουρτίνα κρεμασμένη σαν πολυέλαιος απ' το ταβάνι.  Δυσκόλευε η ανάσα, αλλά οι τρείς τους, δεν καταλάβαιναν τίποτα.  Σαν τα βατράχια στον βάλτο.  Ποιός να κουνηθεί όμως και ποιός να φύγει!
  Φανήκανε οι μικρές ώρες στα ρολόγια και κάποιοι κάνανε κατά την πόρτα.  Έπρεπε.  Σε λίγο θα χάραζε για το Σαββάτο κι η Σοροκάδα κράταγε τον καιρό γλυκό, όσο κι αν προσπαθούσε εκείνη την ώρα ο ουρανός να βρέξει.  Η λειτουργιά θα σχόλαγε, γιατί έπρεπε... '' 

Ιτέα Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013.