Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ.

Το Μεγαλείο ενός Έλληνα.

    Με αφορμή μιά πρόσφατη δημοσίευση και ένα σχόλιο στο ''facebook'' και λαμβανομένων υπ' όψιν των σημερινών συνθηκών εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, θεωρούμε ότι είναι εξαιρετικά επίκαιρο το παρακάτω μικρό κείμενο του Μεγάλου Έλληνα Καθηγητή Λιαντίνη από το έργο του ''Γκέμμα'', για αυτό και το αναδημοσιεύουμε.  Του οποίου Λιαντίνη την θεώρηση για τον ελληνικό λογισμό και την ελληνική συμμετοχή στην παγκόσμια διανόηση, ενστερνίζονται πλήθος ελλήνων, εκτός από τους πολιτικούς.  Είναι δε τόσον διαχρονικό το νόημα των λόγων του Φιλόσοφου Καθηγητή, ώστε να δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουν γραφεί σε ακαθόριστη ημερομηνία και ότι αφορούν όλες τις χρονικές και ιστορικές περιόδους της ελληνικής παρουσίας επάνω στην γή.

   Είναι τιμή μας το ότι είμαστε έλληνες και ευτυχώς για εμάς, υπήρξαν άνθρωποι ωσάν τον Λιαντίνη να μας το θυμίζουν, με τον μοναδικό τους τρόπο.  Με τα έργα τους, με τον λόγο τους και με τον ίδιον τους τον βίο.  Κάθε άνθρωπος τιμά την φυλή του και την καταγωγή του.  Μα για εμάς σήμερα, έχει περάσει εντέχνως στην λογική μας ότι, πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτό το οποίο είμαστε και για αυτό το οποίο πρεσβεύουμε στην παγκόσμια σύγχρονη ιστορία.  Κι ότι εμείς, οι ζώντες έλληνες πολίτες, φταίμε για την σημερινή κατάντια της χώρας μας.  Ο τρόπος δε επαναφοράς μας στον ''σωστό'' δρόμο, είναι ένας και μοναδικός : Αυτός της υποταγής και της απάρνησης της ελληνικότητάς μας!!...
Ευχαριστούμε την Ντίνα Στάκη και την Βάσω Δενδροπούλου για την βοήθειά τους.

**********************************************************

 " Πέστε να πάψουν οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθειά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι Έλληνες. Και περιμένουν. Το΄δειξε ο Θεδωράκης κι ο Σολωμός. Το΄δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Το΄δειξε το Δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Το΄δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι. 
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό. 
Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. 
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς τπ γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες. 
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον: Σταμάτα και δάκρυσε, γιατί δε ζω πια. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: Προσδοκώ ανάσταση νεκρών. 
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κόχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης. 
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. 
Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να τραγουδάνε. Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι η λέξη "ψυχρά φλογί" στον Πίνδαρο, "μεταβάλλον αναπαύεται" στον Ηράκλειτο, "δακρυόεν γελάσασα" στον Όμηρο, "χαλεπώς μετεχείρισαν'' στο Θουκυδίδη. 
Γνώση της Ελλάδας είναι ακόμα ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμμβωνος. Ότι η θρησκεία των Ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων".