ΤΑ ΑΒΡΕΧΑ ...ΦΩΤΑ.

Αναβλήθηκε ο αγιασμός των υδάτων!

   Για δεύτερη φορά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν έγινε η τελετή των Θεοφανείων στην παραλία της Ιτέας. Για δεύτερη φορά, δεν ξεκίνησε η πομπή με τα λάβαρα, την Φιλαρμονική, τους ιερείς και τους κατοίκους από την εκκλησία της Μεταμορφώσεως, για να διανύσει τα 2 (δυο) οικοδομικά τετράγωνα και να καταλήξει στον μώλο.  Για δεύτερη φορά, δεν ''αγιάστηκαν'' τα νερά, δεν ακούστηκε στο λιμάνι της Ιτέας το τροπάριο των Φώτων και δεν έπεσαν στην θάλασσα νέοι άνθρωποι, για να συνεχίσουν την παράδοση.

   Δευτέρα πρωΐ σήμερα, των Θεοφανείων και στην Ιτέα ο επικρατών καιρός να είναι με ένα μικρό, σχεδόν ανενόχλητο ψιλόβροχο, με συννεφιά και την θάλασσα ακύμαντη.  Ούτε καταιγίδα, ούτε δυνατός αέρας, ούτε κρύο, ούτε και θαλασσοταραχή.  Μόνον ένα σιγανό ψιλόβροχο, το οποίο άρχιζε και σταματούσε ανάλογα με τις εντολές από το σύννεφό του.  Τίποτε άλλο.

   Ματαίως τα παιδιά της Φιλαρμονικής περίμεναν έξω από την εκκλησία.  Αδίκως οι καμπάνες ανήγγειλαν το πέρας της δοξολογίας και την έξοδο της πομπής κατά το τελετουργικό και κατά το έθιμο.  Αδίκως  και οι κάτοικοι περίμεναν να ειδούν τον ιερέα τους, τον παπά τους, να κατεβαίνει την Μεταμορφώσεως και να ρίχνει τον σταυρό στην θάλασσα, στον μώλο.  Έστω και κάτω από ομπρέλα!  Αλλά δεν έγινε τίποτε.

   Εφέτος, για δεύτερη φορά, η ''πνευματική'' ηγεσία του τόπου, αδυνατούσε να πραγματοποιήσει το αυτονόητο.  Να βρεθεί, να συναναστραφεί, να λειτουργήσει για τον κόσμο της.  Και η αδυναμία της αυτή, να εφαρμόζεται σαν εντολή χωρίς αντίρρηση από τους περί αυτήν, έστω και εάν είναι σε πλήρη αντίθεση με το τελετουργικό και το εθιμικό της ημέρας και του τόπου.  Κρίμα...

   Τα Θεοφάνεια είναι εορτή, είναι αφετηρία, έχουν σχέση με τους ανθρώπους, την ιστορία και την θρησκεία τους.  Είναι πατροπαράδοτο έθιμο αιώνων και ο συμβολισμός τους, ειδικά αυτές τις δύσκολες εποχές για την χώρα μας, είναι πασιφανής : Αναβάπτιση!   Δεν είναι μια ημερολογιακά προκαθορισμένη συνάντηση Γερόντων και Αρχών, με σκοπό την ανταλλαγή χειροφιλημάτων.  Είναι κρίκος ανάμεσα στον συμβολισμό, στον χρόνο, στην παράδοση, στο έθιμο και στους ανθρώπους.

   Η απορία μας είναι η εξής:  

Υπήρξε έστω και ένας ιερωμένος, ο οποίος να είπε, εκείνη την ώρα της απόφασης για την μη πραγματοποίηση της τελετής  : ''Κάτσε σε μια καρέκλα Δέσποτα κι εγώ θα πεταχτώ για δυό λεπτά, να ρίξω τον σταυρό στην θάλασσα και θα γυρίσω αμέσως.  Μέχρι να βγάλεις την μήτρα σου και το πετραχείλι σου, θα έχω γυρίσω πίσω, μαζί με το παληκάρι που θα τον έχει πιάσει στο νερό, για να το ευλογήσεις.  Μην αγχώνεσαι εσύ.  Θα πάρω και μια ομπρέλα μαζί μου καλού-κακού. Κι έναν ψάλτη. Κι όποιος θέλει απ' τους αρχόντους που είναι εδώ, θάρθει μαζί μου.  Στο τσάκα-τσάκα θα το κάνω, μη χαλάσουμε και το έθιμο...'' 

Υπήρξε κανείς;...