ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ - Της Ιτέας κύτταγμα

"Δεν χορταίνεται ετούτος εδώ ο τόπος!..."

(φωτογραφίες Μίμης Κουτρολίκος)

  "Μεσημέριαζε.  Η δεύτερη Κυριακή του Ιούλη σήμερα και το καλοκαίρι κατά πως φαίνεται, είχε εύρει τον δρόμο για να κοπιάσει στον τόπο μας.  Ένας ήλιος θειόλαμπρος, μια θάλασσα ποθούμενη και μια ζέστα που πρόσταζε κοντομάνικα και μισοπαντέλονα, ήταν ότι μπορούσε να αισθανθεί ο καθένας μας,  ετούτην εδώ την Κυριακή στο χωριό μου.
   Είχαμε κανονίσει από βραδύς για σήμερα το μεσημέρι, να ψήσουμε κάτι μεγάλα μπακαλιάρια και να ξοδέψουμε τα τελευταία 3 μπουκάλια κρασί μαλαγουζιά του Μιχάλη.
 Μαζευτήκαμε λοιπόν κάτι λίγοι φίλοι κι εκεί, κάτω απ' την στοά που κάνουν οι δυό μουριές, τιμήσαμε όπως έπρεπε, τα θρακοψημένα ψάρια.  Εκείνο δε το δροσερό, μυρωδάτο και γλιστερό στον λάρυγγα άσπρο κρασί, σα να μην κατέβαινε στο στομάχι, αλλά σα να τράβαγε κατευθείαν στην καρδιά, κάνοντάς την να αναπαύεται, να ηρεμεί και να μην πεθυμάει τίποτα πιότερο από ετούτη εδώ την ώρα.
Φυσούσε τόσο, όσο μια ανάσα, που σιγοψιθυρίζει προκλητικά στα αυτιά του ήρεμου ανθρώπου, προτρέποντάς τον να αναπνέει με το στόμα, τα ρουθούνια και τα μάτια.  Με όποιον τρόπο δηλαδή, μπορεί να δίνει ζωή στο μυαλό κι την καρδιά του.

   Μιλήσαμε για πολλά.  Για την παλιά μας την παρέα, τα "γκεσέμια" όπως τα λέγαμε, για τα μοναδικά χειμωνιάτικα γλέντια μας και για τους φίλους μας που σήμερα ήσανε μακριά μας : για τον Γιώργο τον Τριπολιτσιώτη και τον Μάκη τον Χρισσαΐτη, που τόφερε η μοίρα του, στα γεράματά του να ξενιτευτεί στην Γερμανία.

  Σαν νά'χε κολλήσει ψηλά ο ήλιος και οι σκιές απ' τα δέντρα, σα να αργούσαν να μπατάρουν κατά την ανατολή.  Τέλεψε και το κρασί, αλλά απ' τους τέσσερίς μας, κανένας να μην το κουνάει για να φύγει.  Ο Νίκος, ο Βαγγέλης, ο Μιχάλης κι εγώ.  Μας πήρε ώρα να σταματήσουμε να τηράμε αμίλητοι κατά τον Νότο, ώσπου στο τέλος ο Μιχάλης ρώτησε, αν θέλουμε καρπούζι.
Μας έδιωχνε!... "