ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ

 "Κάτι τέτοιες, αλλοιώτικες μέρες"

  "Μείναμε μόνοι μας.  Εμείς, η συννεφιά, η υγρασία του απόβροχου κι η ασημένια αντηλιά κάποιων αχτίνων, που καταφέρνανε να γλυστρήσουν ανάμεσα απ' τις αχνότρυπες των γκριζαρισμένων χαμηλοσύννεφων πάνω απ' την θάλασσά μας.  Μείναμε μόνοι μας, να περιφερόμαστε περπατώντας με σημειώματα ή με τα κινητά στις τσέπες μας στο πλακόστρωτο, στην Μαρίνα και στον μώλο, τάχα μου - τάχα μου ότι κάναμε σωματική άσκηση.  Ενώ η μπασά σήμερα, είχε φτάσει να σπρώχνει την θάλασσα και να θέλει λίγο ακόμα για να την ανεβάσει απάνω στον μώλο.

   Ερημιά παντού.  Με τα μαγαζά κλειστά, τα καφενεία και τα φαγάδικα της παραλίας να  καρτεράνε τα θυρανοίξια και την απλωσιά της ευλογημένης ετούτης εδώ παραθαλάσσιας γης, να διακονεύει λίγο βάρος από περπατησιές ανθρώπων και τροχοβολητά αμαξιών.  Κι από κοντά, σα να 'ναι αταίριαστο με τις μέρες, το να μην υπάρχει και κανένα φωνακλάδικο παιδικό σμάρι, να φχαριστιέται το παιχνίδι στις τραμπάλες.

   Ερημιά παντού.  Μια μουντάδα που την αισθάνομαι να περνάει μέσα απ' τα μάτια μου και στρογγυλοκάθεται τριγύρω απ' τα λιπαρά της καρδιάς μου.  Κι αντάμα με την αρμυρο-δροτσίλα της θάλασσας, να νερώνει το αίμα, το μυαλό και τις σκέψεις μου, λες και μου'λειπαν εδώ και μήνες, η ακινησία κι η κατάθλιψη.

  Μια αγία, γιορτάζει μονάχη της σήμερα. Το φωνάζανε απ' το πρωΐ οι καμπάνες. 

Και η βόλτα στο μώλο, με την ματιά να σπρώχνει όσο μπορεί τον θολό ορίζοντα κατά τον νότο,  είναι βάλσαμο.  Αλίμονο αν δεν είχα, αν δεν είχαμε κι αυτό.

Τετάρτη σήμερα. Μια αλλοιώτικη μέρα."