'' Τ' Α'Ι'-ΛΙΑ...''

 Ένα νέο Βιβλίο,
 μια αφήγηση.

   ''...Είναι τιμή μου!  Είναι και μεγάλη μου χαρά, να κρατάω στα χέρια μου το νέο βιβλίο της Καθηγήτριάς μου, της Δασκάλας μου, του ανθρώπου που μ' έφερες σε επαφή με τον Όμηρο, με την ελληνική γλώσσα και με την απλή φιλοσοφική σκέψη και μ' έκανε να τα αγαπήσω.  Και λέω τιμή μου, γιατί μου τόστειλε μέσα σε φάκελλο με τ' όνομά μου και με ιδιόχειρη αφιέρωση : ''στον αγαπητό μου μαθητή και φίλο...''

   Θάλεια Κρητικού-Παπανικολάου.  Μικρό παιδί ήμουν με κοντό παντελονάκι και με σταχυωμένα μαλλιά απ' την καλοκαιριάτικη αρμύρα, όταν πρωτοπήγα κάποιον Σεπτέμβριο  στο Γυμνάσιο, στην Άμφισσα.
 Εκεί την είδα για πρώτη φορά, μαζί με τους συμμαθητές μου.  Ήταν η Φιλόλογός μας!  Μεγάλη και σπουδαία λέξη για την ηλικία μου.  Φιλόλογος!

   Κι αυτή άρχισε με υπομονή, με σύνεση και θέληση και μ' έναν ξεχωριστώ τρόπο να μας ανοίγει τα μάτια, τα μυαλά και να μας δίνει τις γνώσεις, για το τότε και για το σήμερα.  Απ' αυτήν άκουσα για πρώτη φορά το ''άνδρα μοι ένεπε μούσα πολύτροπον...''  κι ότι υπάρχει Αόριστος β',  ενώ απ' αυτήν πήρα και ενστερνίστηκα την άποψη ότι, η ιστορική γνώση και κρίση για τον άνθρωπο, είναι ότι οι ρίζες για το δένδρο: το στηρίζουν και το θρέφουν.

   Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και εκτός από το ''εύ ζείν'' το οποίο της οφείλουμε οι τόσοι μαθητές της, εμείς εδώ, ιδιαίτερα σαν Ιτιώτες, της οφείλουμε πολλά και για την προσπάθειά της όταν ήταν στο Γυμνάσιο Ιτέας και ετοίμασε τον φάκελλο με τα ιστορικά στοιχεία για την Ναυμαχία της Αγκάλης.  Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

   Ακόμα και τώρα λοιπόν, η ακάματη Κυρία Θάλεια Κρητικού-Παπανικολάου, η Κυρία μας, έχει τον τρόπο και τον λόγο να είναι παρούσα στα γράμματα.  Με με το νέο της βιβλίο, παρουσιάζει το ιστορικό μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο Χρισσό, κάνοντας ένα οδοιπορικό ανάμεσα στην εκκλησία, στους γύρω χώρους  και στα  ιστορικά ενθυμήματα και κειμήλια του μοναστηριού.

Τιμή μου και χαρά μου το να κρατώ αυτό το βιβλίο στα χέρια μου...''