ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΓΑΛΛΟ, ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ.

Σερζ Λατούς

   ''  Θάθελα να 'μαι εκεί.  Νάμαι κοντά του, να τον γνωρίσω.  Να του σφίξω το χέρι, να του 'πώ τ' όνομά μου κι αυτός να μου χαμογελάσει αμήχανα.   Θάθελα να 'μαι αύριο εκεί, ν' ανεβαίνω μαζί του την Ιερά Οδό και ν' ακούω την αρχαιολόγο να του εξηγεί στα Γαλλικά, για τα μάρμαρα το σκόρπια τριγύρω του.  Κι αυτός να κοντοστέκεται στον Θησαυρό, στην Σίβυλλα, στον Ναό και στο Θέατρο,
λουσμένος απ' το φως των Δελφών, αμήχανος όμως κι εκστασιασμένος απ' τα κατασκευάσματα των παππούδων μου.

   Θάθελα να 'μαι μαζί του εκεί, να του 'πώ για την θλίψη μου, που η Ευρώπη με θεωρεί σαν έναν αριθμό στον μεγάλο στατιστικό πίνακα των κερδών της.  Να του φωνάξω απ' την μέση της Θεμέλης ''Που 'σαι μωρέ Γάλλε!...''  κι αυτός να μ'απαντήσει ''Ά!!!...''.   Να τον 'δώ να τηράει κατά τον Νότο και ν' απλώνει το μάτι του, όσον χωράει στον ορίζοντα, εκστασιασμένος με το θάμα ετούτης της γης  και να μου μιλάει με την ακαταλαβίστικη γλώσσα του, για το πόσο ευτυχισμένον θεωρεί τον εαυτό του, πού βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί.

   Θάθελα να κάτσω απέναντί του σ' ένα τραπέζι και μαζί με λίγους άλλους, να πιούμε καφέ, μιλώντας για το σήμερα και για το αύριο.  Να του 'πώ για τις ρίζες του κι αυτός να μου 'πεί ''Πλάτων, Αριστοτέλης, Επίκουρος''.  Να του 'πώ, ''Είναι κι άλλοι μωρέ, ακόμα και τωρινοί''  κι αυτός να μου 'πεί ''Ανδρούτσος, Βύρωνας, Καζαντζάκης''.  Να τον ακούω να μιλάει για την ''απο-ανάπτυξη'' και να συμφωνώ μαζί του, μιας και δεν μπορώ να διαφωνήσω με τις περγαμηνές του παρελθόντος του.

   Θάθελα αύριο να 'μαι εκεί, στους Δελφούς.  Μαζί μ' αυτούς, όσους, θα σταθούν κοντά στον Γάλλο Σέρζ Λατούς.  Μ' όσους θα μιλήσουν μαζί του.  Και θα το θεωρούσα τιμή μου, μιας κι ένας επιφανής Ευρωπαίος, θα μου 'σφιγγε το χέρι, εδώ στον τόπο μου, εδώ στο μέρος όπου έζησαν γενιές και γενιές των παππούδων μου.  Εδώ όπου η δική του η φυλή ξεκίνησε να σκάβει τα χώματα για να βγάλει στο φως, τον Κούρο, τον Ηνίοχο και την θαμμένη λάμψη του Δελφικού Μαντείου.

  Θάθελα.  Θάθελα νά 'μαι εκεί... ''