''Θάλασσα πούχει για ακτή, τα μάτια της Μαρίας''...

                                 Εκτάκτως ερριμμένα

   
         

Έξω απ' το τζάμι
ο αστερισμός της κυδωνιάς .
Καταμεσήμερο.

Βαθύριζες ρυτίδες
πρόσωπα δεκαπεντασύλλαβα
πλούσιες  διαθήκες  μάτια
κι αγάπη εκατονταπυλιανή
το βιός τους.

Ο κήπος με τα ρόδα έφυγε ξαφνικά.
Σκάβει ο χρόνος την πανσέληνο               
φτυαρίζει όνειρα και σκόνη μελαψή
Τα μάτια σου ύστερα γεννούνε άλικα φωνήεντα
που κατεβαίνουνε στους δρόμους των χειλιών

                                                                                 
Η θάλασσα που ανεβαίνει επίμονα στα χέρια μου
η θάλασσα πούχει τα μάτια μου ακτή
κι όλο ξεβράζει ονόματα βαθιά
που χέρια τίποτα
κι η άμμος  ποτέ  πιά  κλεψύδρα.

© Σκουρολιάκου Μαρία