Σαν να μην πέρασε μια ημέρα!
Το έγραψε το 1920 σε ηλικία 15 ετών η Alisa Zinov'yevna Rosenbaum στην Αγία Πετρούπολη της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Γεννήθηκε εκεί το 1905 και το 1925 αναζήτησε την τύχη της στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και της χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο. Έγινε αρθρογράφος και συγγραφέας με το ψευδώνυμο Ayn Rand και κυριότερο έργο της θεωρείται το ''Ατλας ανασήκωσε τους ώμους'' (Atlas Shrugged).
Συγκρίνετε τα γραφόμενα μιας 15χρονης τότε Ρωσσίδας και παραλληλείστε τα με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Αδιαφορείστε για το τι έχει μεσολαβήσει από τότε έως σήμερα και συγκρατείστε μόνον την ιστορική φράση ενός Έλληνα, σύγχρονου πολιτικού ογκόλιθου : ''Μαζί τα φάγαμε!...''
*********************************************************************************
''...Όταν καταλάβεις ότι, για να δημιουργήσεις κάτι, να φτιάξεις κάτι, πρέπει να πάρεις άδεια από κάποιον που δεν δημιουργεί απολύτως τίποτα,
Όταν καταλάβεις ότι τα λεφτά δεν τα παίρνεις εσύ που δουλεύεις τίμια, αλλά πάνε σε αυτόν που κάνει ύποπτες δουλειές, ή έχει μια θέση με μέσον,
Όταν καταλάβεις ότι πολλοί γίνονται πλούσιοι όχι με την δουλειά, αλλά με δωροδοκίες και Κρατικά χρήματα, επειδή ελέγχουν το πολιτικό σύστημα και τους προστατεύουν οι νόμοι, αλλά και εσύ ο ίδιος άθελά σου,
Όταν καταλάβεις ότι η διαφθορά ανταμείβεται ενώ η τιμιότητα μετατρέπεται σε θυσία,
Τότε μπορείς να βεβαιώσεις χωρίς τον φόβο να κάνεις λάθος, ότι Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΟΥ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ!...''
(πηγή κειμένου: Θ. Α.)
''...................Απόδιωχνε κάθε θλίψη που συνδεόταν με την παιδική του ηλικία. Αγαπούσε τις αναμνήσεις του – η κάθε μέρα των παιδικών του χρόνων που ξεπηδούσε τώρα στη θύμησή του έμοιαζε να λούζεται σ’ ένα αγέρωχο, λαμπερό φως. Είχε την αίσθηση πως κάποιες απ’ αυτές τις ηλιαχτίδες έφταναν μέχρι το παρόν. Όχι, δεν έμοιαζαν τόσο με ηλιαχτίδες όσο με φώτα προβολέων που έριχναν κάθε τόσο μια στιγμιαία λάμψη στη δουλειά του, στο μοναχικό του διαμέρισμα, στην ήρεμη, σχολαστική πορεία της ύπαρξής του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφερε στο νου του μια καλοκαιριάτικη μέρα των παιδικών του χρόνων. Ήταν δέκα χρονών τότε. Εκείνη τη μέρα, σ’ ένα ξέφωτο του δάσους, η ανεκτίμητη σύντροφος των παιδικών του χρόνων του ανακοίνωσε τα σχέδιά της για το μέλλον. Τα λόγια ήταν δυνατά και φλογερά σαν το φως του ήλιου. Εκείνος άκουγε όλο θαυμασμό κι απορία. Όταν του ζήτησε να πει κι αυτός τι σκεφτόταν για το μέλλον, απάντησε μονομιάς: «Θέλω να κάνουμε το σωστό», και πρόσθεσε: «Εσύ σίγουρα θα κάνεις κάτι σπουδαίο… θέλω να πω… θα κάνουμε… εσύ κι εγώ, οι δυο μας». «Σαν τι;» τον ρώτησε εκείνη. «Δεν ξέρω», αποκρίθηκε ο Έντι. «Όχι μόνο επιχειρήσεις και χρήματα, όπως είπες πριν· πρέπει να κάνουμε κι άλλα πράγματα, όπως να κερδίζουμε μάχες, να σώζουμε ανθρώπους απ’ τις φωτιές, να κατακτάμε βουνοκορφές». «Για ποιο λόγο;» ρώτησε εκείνη. Κι αυτός απάντησε: «Ο ιερέας είπε την προηγούμενη Κυριακή ότι πρέπει να ψάχνουμε πάντα το καλύτερο μέσα μας. Εσύ ποιο νομίζεις πως είναι το καλύτερο μέσα μας;» «Δεν ξέρω». «Αυτό πρέπει ν’ ανακαλύψουμε». Εκείνη δεν απάντησε, το βλέμμα της ήταν στραμμένο αλλού, στις ράγες του σιδηροδρόμου.
Ο Έντι Γουίλερς χαμογέλασε. «Θέλω να κάνουμε το σωστό», είχε πει πριν από είκοσι δύο χρόνια. Η δήλωση αυτή είχε μείνει αναλλοίωτη μέσα του· τα υπόλοιπα λόγια είχαν ξεθωριάσει· δεν προλάβαινε να τα σκεφτεί. Όμως συνέχιζε να θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να κάνει κανείς το σωστό. Δεν καταλάβαινε το λόγο που ωθούσε τους ανθρώπους να ενεργούν διαφορετικά. Το μόνο που καταλάβαινε ήταν οι πράξεις τους. Κι όλο αυτό συνέχιζε να του φαίνεται απλό κι ακατανόητο: απλό που τα πράγματα έπρεπε να είναι σωστά, κι ακατανόητο που δεν ήταν. Το ήξερε ότι δεν ήταν. Αυτό ακριβώς σκεφτόταν την ώρα που έστριβε στη γωνία του δρόμου πλησιάζοντας στο μεγαλόπρεπο κτήριο της Τάγκαρτ Τρανσκοντινένταλ............''.
οταν μενει αναλλοιωτο μεσα σου οσα χρονια κι αν περασουν
ΑπάντησηΔιαγραφήοτι πρεπει να κερδιζεις μαχες,να σωζεις ανθρωπους απο τις φωτιες,
να....'' κατακτας βουνοκορφες'',οταν ξερεις και θελεις να κανεις παντα το σωστο
τοτε ο ατλας εχει σηκωσει τους ωμους