ΔΙΣΤΟΜΟ 1944

Ιστορική μνήμη

     Πέρασαν 69 χρόνια σαν βαθυΐσκιωτο πέπλο, πάνω απ' τους λόφους και τις στενές λουρίδες γής αυτού του τόπου, πάνω απ' τους ανθρώπους  και την ιστορία τους, πάνω απ' το μαρτυρικό Δίστομο. 

    Πέρασαν 69 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ημέρα του Ιουνίου του 1944, όπου η κτηνωδία, ζωσμένη με τα προϊόντα του πολιτισμού της, προσπαθούσε να σφυρηλατήσει, δήθεν ανέμελα, το μεγαλοϊδεατισμό μιας απολίτιστης και χιμπατζήσουσας φάρας ανθρώπων.  

    Πέρασαν 69 δύσκολα χρόνια από τότε όπου ο ''ανώτερος'' κατακτητής, μοίρασε απλώχερα την βία, την θλίψη, την στέρηση και τον θάνατο σε μιά  μικρή κοινωνία ανθρώπων, σε ετούτην εδώ την γωνιά της Ελλάδος.  Και το έκανε αγόγγυστα, χωρίς δισταγμούς, με ένα απόσπασμα απροβλημάτιστο, ωσάν να μοίραζε την γνώση του Νίτσε, του δικού τους Νίτσε, σε απολίτιστους, περιτυλιγμένη όμως με καυτό μολύβι και φωτιά.  Και το έκανε χωρίς μετάνοια, ωσάν να επέμενε να μυήσει τους άμουσους χωρικούς στην μεγαλειώδη μουσική του Βάγκνερ, του δικού τους Βάγκνερ.

    Και εκείνη την ώρα θα πίστευαν ότι, από ψηλά θα χαιρόταν και θα συμφωνούσε μαζί τους, ο Λουδοβίκος ο Α' της Βαυαρίας, φιλέλληνας και νεοκλασσικιστής, η λατρεία του οποίου για την Ελλάδα τον έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να στείλει ακόμα και τον ανήλικο γιό του Όθωνα μαζί με βοήθεια, σαν τον πρώτο βασιλέα της Χώρας, μετά την επανάσταση του 1821.

  Κι αυτή η προσφορά των ''πολιτισμένων'' δεν περιγράφεται. Δεν δικαιολογείται. Δεν συγκρίνεται.  Μόνο βιώνεται.  Και αυτό γίνεται με τον χειρότερο τρόπο τον οποίο είναι αδύνατον να αντέξει ο άνθρωπος. Την εκτέλεση.

   

    Ασύλληπτη φωτογραφία!  Κλείνει μέσα της τον άδικο χαμό, την θλίψη, την στωϊκή αντιμετώπιση του πόνου και της επερχόμενης μοναξιάς.  Με την σκέψη στο μόλις γινομένο φονικό και με την αμηχανία να σταυρώνει την καρδιά και τα χέρια,  ενώ είναι παρούσα η αίσθηση της απώλειας του αίματος, του στηρίγματος , του συντρόφου.

Μιά νέα γυναίκα, φορτωμένη με όλα τα ελληνικά χαρακτηριστικά και να στέκει εκεί, στον αιώνα τον άπαντα, σαν σύμβολο και έμβλημα, σαν ένα τεράστιο καρφί στο χέρι του ''πολιτισμού'', μιά γυναίκα ελληνίδα, Διστομίτισσα.

   Πέρασαν 69 χρόνια κι όμως το Δίστομο ζεί, υπάρχει, αναπτύσσεται μα και θυμάται.  Και πρέπει να θυμάται.  Γιατί η ιστορική γνώση και μνήμη στον άνθρωπο, είναι ότι η ρίζα για το δέντρο: τον στηρίζει και τον θρέφει.