Τ' Α'Ι'- ΓΙΑΝΝΙΟΥ...

Παζαριώτικες Αναμνήσεις
απ' την 10ετία του '60

     

       '' ...Καμμιά δεκαριά νοματαίοι χωράγανε μέσα στο ταξί κι όποτε γέμιζε, μ' ένα δίφραγκο, μας πήγαινε στο Ξεροπήγαδο.  Κι ήτανε 2 τα μεγάλα αυτοκίνητα τότε.  Αυτό του Φάντη και το άλλο του Κουλουμπούρου. Και πηγαίνανε ανάλογα με τους επιβάτες, ή στον Άϊ-γιάννη πέρα, ή στο παζάρι στην πλατεία.  Την παραμονή το απόγεμα, γέμιζε και με κόσμο όλος ο δρόμος από την Ιτιά ίσαμε το αγιόνερο που πηγαίνανε με τα πόδια για τον εσπερινό.  Ο παλιός ο δρόμος μετά το γεφύρι στο Ξενία και μέχρι το σπίτι του Μπραούζου, ήτανε στενός, με λίγη άσφαλτο και πολλές λακούβες και με πολλούς ευκαλύπτους δεξιά κι αριστερά.  Εκείνη την ημέρα δε, μέχρις αργά το βράδυ, γέμιζε με κόσμο, παρέες, οικογένειες, που κάνανε την διαδρομή με τα πόδια.  Η θάλασσα μπροστά απ' την εκκλησία τ' Άϊ-γιαννιού, έφτανε ίσα με τον δρόμο και η μικρή παραλία εκεί, ήτανε πάντα γεμάτη με φύκια που τάχε βγάλει έξω το κύμα.  Όλος εκείνος ο χώρος, γέμιζε από κόσμο την παραμονή της γιορτής  και κατεβαίνανε και πολλοί Σαλωνίτες για την εκκλησία, το παζάρι και το γλέντι.

   Τα παραπήγματα δίπλα στην θάλασσα στο κέντρο του χωριού, αλλάζανε όψη εκείνες τις μέρες.  Οι λίγες τσιμεντοκατασκευές μαζί με τις ξύλινες παράγκες, τα εμπορεύματα και τους παζαριώτες, κάνανε την χωματένια αλάνα να γίνεται αγνώριστος τόπος.  Εκεί ψωνίζαν όλοι, ότι τους έλειπε απ' τα σπίτια τους.  Από εσώρουχα και κουζινικά, μέχρι τιναχτόβεργες, εργαλεία και παπούτσια.  Τα παιχνιδάδικα ήτανε σε πρώτη παράταξη και οι μουσικές, τα διαλαλήματα των εμπορευμάτων και τα γλυκατζίδικα, κάνανε τον τόπο να φαίνεται σαν παραμυθένιος.  Πιό πέρα πουλάγανε γαλοπούλες και εκεί για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τον ''γύρο του Θανάτου'' στο μεγάλο βαρέλι με τις μοτοσυκλέτες.  Εκεί άκουσα από τσούκ-μποξ την Μοσχολιού να τραγουδάει το ''ένα αστέρι πέφτει-πέφτει'', ενώ για πρώτη φορά ''τζογάρησα'' στο παιχνίδι με τις ροδέλες.  Εκεί δοκίμασα και την τύχη μου με τους κρίκους στα κρασιά.  Ήταν όλα σαν ένα παραμύθι με τα μάτια τα δικά μου τότε.

   Το καλύτερο όμως ήταν το βράδυ, όταν πηγαίναμε με την οικογένειά μου σε μια από τις ταβέρνες του χωριού και τρώγαμε.  Πάντα είχαν ορχήστρες για αυτές τις μέρες και θυμάμαι τον συνωστισμό που γινόταν στο σταυροδρόμι με τις δυό ταβέρνες, αυτήν του Παπαγιαννόπουλου και την άλλη του Σκαρμπολιά.  Εκεί το κρασί, οι μπύρες και το ψητό, μαζί με τα κλαρίνα και τα βιολιά, ήταν ότι καλύτερο υπήρχε τότε, για όλους τους ανθρώπους της περιοχής μας, μιας και  πανηγυριώτικες διασκεδάσεις και αφορμές για γλέντι δεν υπήρχαν πολλές.  Εκείνα τα 3ήμερα-4ήμερα τ' Άϊ-γιαννιού, ήταν μοναδικά.  Και από τότε έχουν αλλάξει πολλά πράγματα.  Μα πιό πολύ, αλλάξαμε εμείς....''