Πανσέληνος του Αυγούστου
Μες στις εσχατιές του πλανήτη,
είναι κάτι στιγμές που η ομορφιά ανεβαίνει στα μέτρα του ανθρώπου.
Φως αδαπάνητο , κρατημένο στο λευκό των αγαλμάτων, σε πτυχές Παριανού μαρμάρου,
Κι η καρδιά , εκκρεμές στην αρχέγονη
λατρεία της ζωής , δρασκελάει τις
απώλειες και τα καθημερινά τραύματα .
Πανσέληνος του Αυγούστου. Το όλον φως του φεγγαριού ,
το τελευταίο του καλοκαιριού , με κάτι από πορφύρα, αυτή τη νύχτα δωρισμένο στα αρχαία θέατρα, τους αρχαιολογικούς χώρους ,
στα ιερά που μας κρατούν όρθιους.
σε μνήμες και θυσίες . Η μοναξιά των μνημείων ζεσταίνει την ερημιά των ανθρώπων και η μουσική ελευθερώνει αίολο δάκρυ. Το χτές και το τώρα ,
τόσο απλά ρωτούν για τον ανώφελο πόνο του κόσμου..
Πανσέληνος του Αυγούστου . Ταξίδια σε μύθους της δικής μας γης
με νεράιδες και ξωτικά που βγαίνουν μόνο για μια νύχτα και μοιράζουν χάρες. Ολοσέληνη Εκάτη που αποδιώχνει τις αμαρτωλές ψυχές. Ο Ενδυμίωνας αιώνια στα μάγια της κοιμάται.
Σελήνη η αγριόμορφη , η Τρίμορφη, η Νυχία , η άλλη Άρτεμις , η αδερφή του ήλιου. Ακούς εκείνες τις παλιές φωνές ,
τις επικλήσεις να κατέβει ως τα χέρια των ανθρώπων, μήπως και κλέψουν λίγη φεγγαρόσκονη
για να γιατρέψουν ότι τους πονά . Στα παραμύθια ακουμπάνε οι ψυχές ,
για να ονειρευτούν, ν΄αντέξουνε της μέρας τα σκοτάδια .
Ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου . Με φως γλυκό που ξεκλειδώνει
τις σκιές και αναρριπίζει τις αισθήσεις. Ένα φεγγάρι - ποίημα , κόκκινο, ματωμένο, έλκει τα βλέμματα σε ανάταση και λογισμούς .
Αχ ο πολιτισμός, είναι το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, οι ηχηρές σιωπές
των ιερών. Ελλάδα μου, πληγή μου .
Αυτή τη νύχτα , στις ολόφωτες αρχαιότητες , πανσέληνη η Ιστορία απαντάει Δελφικά :
Ένδον σκάπτε. Ευσέβειαν φύλαττε. Ύβριν αμύνου .
ΥΒΡΙΝ ΑΜΥΝΟΥ .
© Σκουρολιάκου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου