Ένας Μεγάλος Έλληνας.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στην Λακωνία στις 23-7-1942 με το όνομα Νικολακάκος. Μετά τις σπουδές του όμως και θέλοντας να τιμήση την ιδιαίτερη πατρίδα του το χωριό Λιαντίνα, άρχισε να υπογράφει τα κείμενά του με το όνομα Λιαντίνης.
Κυριολεκτικά ''παιδευόταν'' με την ελληνική φιλοσοφία και οι προβληματισμοί του γύρω από τα ανθρώπινα ιδανικά, τις θρησκείες, τις πανανθρώπινες αξίες και την σχέση του πνεύματος με την ζωή, ήσαν πάντα αφορμές για συζητήσεις και πολυπληθείς συνευρέσεις ανθρώπων, όπου και να πήγαινε να διδάξει ή να ομιλήσει. Την 1-7-1998, μη αντέχοντας άλλο τον ''παιδεμό'' του, σχεδόν εξαφανίστηκε όπως αυτός το είχε σχεδιάσει, αφήνοντας μόνο ένα γράμμα στην κόρη του. Ήταν μόλις 56 ετών.
Δεν θα αναφερθούμε στο συγγραφικό και ποιητικό του έργο, μιας και στην πλειονότητα των Ελλήνων, η φυσιογνωμία, η στάση ζωής και ο δημόσιος λόγος του, είναι γνωστά. Θα παραθέσουμε όμως ένα μικρό απόσπασμα από κείμενό του, στο έργο του ''Πολυχρόνιο'', σχετικά με τον αρχαίο Φιλόσοφο Επίκουρο, όπου διατυπώνει και την άποψή του για αυτόν, καθώς επίσης και το τι θα ήταν δυνατόν να σημαίνει για την ανθρωπότητα, η γνώση της επικούρειας άποψης για την ζωή.
****************************************************************************
"Ο Επίκουρος δεν ακούστηκε στον καιρό του, αλλά ούτε και οι υστερινοί τον άκουσαν. Κατάκτησε χώρες μεγάλες όσο και οι χώρες του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, και μας έφτασαν μόνο μισόλογα γι’ αυτόν. Κανείς δεν έγραψε την ιστορία του. Εξαίρεση έξοχη ξεχωρίζει ξεχασμένος ο εξαίσιος Λουκρήτιος.
Οι μισοί από τους ανθρώπους που άκουσαν το όνομα του Επίκουρου, αγαθοί σαν τους μηλοκόπους στη θάλασσα, τόνε πήρανε για ακαμάτη.
Οι άλλοι μισοί, πονηροί και μπαλντατζήδες, ανιχνέψανε σωστά τον επαναστατικό του γόμο. Είδαν και τρόμαξαν τη μελλοντική του συγκομιδή. Και λάβανε μέτρα. Ο αδιάβαγος, είπανε. Ο χοιροβοσκός, ο βοϊδολάτης.
Γρήγορα άρπαξαν τα αξίνια τους και τα άλλα σύνεργα του νεκροθάφτη. Και σκέπασαν το τίμιο σώμα της γνώσης του Επίκουρου στα μαγιάπριλα και στους αηδονισμούς της σιωπής. Η χειροπιαστή στιγμή για τον άνθρωπο χάθηκε μέσα στα μάτια του.
Έτσι στερήθηκε η ανθρωπότητα τη μεγάλη ευκαιρία να εισέλθει στην τροχιά της ειλικρίνειας, της ευθύνης, της εντιμότητας και της εμορφιάς.
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.»
Δημήτρης Λιαντίνης, Πολυχρόνιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου