Μονόλογος,
Μουσική, Μυστήριο!
'' ...Στην αρχή δεν μιλούσε κανείς. ''Ξερές'' καλησπέρες και ''πιάσιμο'' στις γωνίες, στα παγκάκια. Η ψυχρή και νωτισμένη ατμόσφαιρα του κλειστού και μισοσκότεινου ισογείου στην Καπποδιστρίου, συνταίριαζε με την επιφυλακτικότητα, τον δισταγμό και γενικά με το ''κούμπωμα'' που είχαμε οι περισσότεροι εκεί μέσα, σχετικά με το τι περιμέναμε για να ακούσουμε.
Οι δυό καλεσμένοι, ο Στέργος Βόλας και ο Γιάννης Σίννης, είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να σπάνε τον πάγο με τις δυό κιθάρες τους και δεν πρόλαβε να περάσει κάνα μισάωρο κι όλο το μαγαζί (όσοι είχαμε μαζευτεί δηλαδή), άρχισε να κουνάει πόδια, χέρια και κεφάλια, ρυθμικά, κατά τον ρυθμό των δυό τους. Ήχος αψύς, δυνατός και φτιασιδωμένος από τους δυό μουσικούς, ήρθε κι άρχισε να αρέσει σ' όλους μας και για αυτό, κάθε τόσο και με κάθε τελείωμα κομματιού, το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο και δυνατό. Κατά τα φαινόμενα τα δυό παιδιά, ήσαν γνωστοί με κάποιους εκεί μέσα και οι στιχομυθίες, τα πειράγματα και οι ''επιθυμίες'' για τραγούδια, ήρθαν κι έκαναν όλο τον χώρο να μοιάζει, σαν μεγάλο σαλονάκι από μονοκατοικία, με μαζεμένους φίλους για γιορτή με αναμνήσεις.
Οι δυό καλεσμένοι, ο Στέργος Βόλας και ο Γιάννης Σίννης, είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να σπάνε τον πάγο με τις δυό κιθάρες τους και δεν πρόλαβε να περάσει κάνα μισάωρο κι όλο το μαγαζί (όσοι είχαμε μαζευτεί δηλαδή), άρχισε να κουνάει πόδια, χέρια και κεφάλια, ρυθμικά, κατά τον ρυθμό των δυό τους. Ήχος αψύς, δυνατός και φτιασιδωμένος από τους δυό μουσικούς, ήρθε κι άρχισε να αρέσει σ' όλους μας και για αυτό, κάθε τόσο και με κάθε τελείωμα κομματιού, το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο και δυνατό. Κατά τα φαινόμενα τα δυό παιδιά, ήσαν γνωστοί με κάποιους εκεί μέσα και οι στιχομυθίες, τα πειράγματα και οι ''επιθυμίες'' για τραγούδια, ήρθαν κι έκαναν όλο τον χώρο να μοιάζει, σαν μεγάλο σαλονάκι από μονοκατοικία, με μαζεμένους φίλους για γιορτή με αναμνήσεις.
Είπανε από Beatles, Animals, Who, Rolling Stones, ακόμα και από Pink Floyd και ένα σωρό άλλους παλιούς και νέους, ώσπου μετά τα θερμαντικά αλκοολούχα και την ώρα νάναι μικρή στα ρολόγια, καταγίνανε με τον Νικόλα τον Άσημο, την Σπυριδούλα και τους συν αυτώ, ίσα-ίσα για να γίνει όλος ο έστω λίγος κόσμος εκεί μέσα, μια χορωδία, μια παλιοπαρέα που σιγανοτραγουδούσε, ότι παιζότανε.
Το καλύτερο όμως ήτανε κατ' εμέ, όταν παίζανε εκείνα τα παλιά τα αμερικάνικα τα shakes και τα swings κι αρχίσαμε όλοι, ή να κουνάμε πόδια-χέρια, ή να σηκωθούμε επάνω και να χορεύουμε ετούτους τους ξεχασμένους σήμερα χορούς!... Ωραία πράματα...
Είχε περάσει πολύ η ώρα εκεί μέσα, όταν σηκώθηκα να φύγω. Έκανε ψύχρα απ' έξω στον δρόμο και βιάστηκα να γυρίσω στο σπίτι μου. Σε λίγες ώρες θα χάραζε για την Κυριακή 24 Νοέμβρη του 2013. Ήταν ένα όμορφο Σαββατόβραδο, με καλή μουσική, εκεί στο στέκι μας, το RoadHouse Blues Club στην Ιτέα... ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου