''ΦΡΕΑΡ'' : ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ

Ποιώντας,

εν μέσω Κρίσεως

   Στην βορειο-παρνάσσια ποιήτρια Μαρία Σκουρολιάκου, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές.  Έχουμε δημοσιεύσει ποιήματά της, επίσης έχουμε δημοσιοποιήσει κάποιες από τις πολλές τιμητικές διακρίσεις της από Φορείς, Συλλόγους και Οργανώσεις και τέλος, έχουμε αναφερθεί και σε διάφορα κατά καιρούς αφιερώματα τα οποία έχουν γίνει για την ποίησή της.

  Στον κατάλογο των ''ασχολουμένων'' με την Μαρία, προσετέθη τώρα και το δίμηνο περιοδικό ''Φρέαρ'' (www.frear.gr), του οποίου η ύλη πραγματεύεται την ποίηση, το Δοκίμιο, το Διήγημα και γενικά την Λογοτεχνία.  Δημοσιεύει λοιπόν το ''Φρέαρ'', τρία ποιήματα της Μαρίας κι εμείς απλά αναδημοσιεύουμε.

Μόνον να σημειώσουμε ότι, θεωρούμε τιμή μας, το να έχουμε αποσπάσει την φιλία και την εκτίμηση της Μαρίας.

****************************************

Τρία ποιήματα – της Μαρίας Σκουρολιάκου

Written by logotexnis  //  09/03/2015  //  Ποίηση  

Έκρηξη

Στους κλώνους μιας τσιντόνιας
αιμάτινο πουκάμισο
κόκκινο βάφει του χιονιά το σάβανο.
Σφυρίζει αγέρας στα ηφαίστεια των σπόρων.
Σκάβει ουρανούς με ονόματα βαριά
και την ελπίδα ταξιδεύει
στις ανθρώπινες πλατείες
να κυματίσει δάκρυ ψιθυρίζοντας πατρίδα.
Κι ας μπήγονται καρφιά στις λέξεις.
Κι ας αναδεύονται στην τρύπα τους τα ερπετά.

Μ’ ένα Φλεβάρη να χορεύει τις αμυγδαλιές
κι ένα μαχαίρι κρητικό στα χέρια
φιλάει στο στόμα η ζωή το φόβο
και γίνεται ξανά
η έκρηξη.

Το μέσα αίμα

  Βαδίζεις δίχως αυταπάτες. Έχεις κατέβει απ’ το σύννεφο πολύ καιρό. Τα χέρια σου χαϊδεύουνε των αστεριών τη μνήμη. Νιώθεις της γης τη μυρωδιά γεμάτη ονόματα που έγραψαν το σχήμα σου. Που ταξιδεύουνε το μέσα αίμα, σε κήπους με κορομηλιές και σε παραθυρόφυλλα του χρόνου.
Φωτιές σε χαιρετούν κι έφηβες ώρες. Οι εποχές σού βάφουν τα μαλλιά, χαράζουν στο κορμί ενθύμια.
Εσύ. Λέξεις, πληγές, αγάπες, πρόσωπα, απώλειες. Στις χούφτες σου το «δακρυόεν γελᾶν» σε πλοηγεί. Αλλάζουνε οι μάχες στόχους. Τα λάθη σου σοφή βροχή. Κερνάς ευχές και ημερώνεις πάθη.
Το καλοκαίρι φεύγει ανελέητα. Φυλλορροείς. Προσφέρεσαι του ανέμου. Οι ρίζες τώρα ισοκρατούν το διάβα σου.
Με ήλιο πρεσβυωπικό βλέπεις τις μέρες καθώς των χτύπων σου οι μουσικές θυμούνται ολάνθιστα λιβάδια. Εκρήγνυνται στις φλέβες τρυφερά. Σου επιστρέφουνε μεταλαβιά ζωής μ’ ένα φεγγάρι.
Βαθιά σ’ άδηλο πέλαγο οι νεκροί μιλούν τα γνωμικά τους.
Ο δρόμος περιμένει όπως τον σχεδίασες .
Στα μέτρα σου.

Ασπρόμαυρα γυαλιά

Στα μικρά χωριά οι μέρες
φορούν ασπρόμαυρα γυαλιά.
Τα πρωινά στην κεντρική πλατεία
ψήνουν στη χόβολη ζωές
πίνουνε συναισθήματα με πάγο
τρώνε φρέσκα βουτήματα
στιγμιαίων γεγονότων.
Στήνουν καρτέρι με τις διόπτρες
σ’ όσες περνούν στη γέφυρα της αγοράς
κι όταν φυσάει ο άνεμος τα στάχυα
πυροβολούνε στα τυφλά την πείνα τους.

Τις νύχτες κρούουν τα παραθυρόφυλλα
φαντάσματα εφηβικά.
Στα καλντερίμια ακροβατούν
ο Τσε Γκε Βάρα η Κασσιανή ο Πάρις
και της Κορίνθου η μικρή εταίρα.

Στα μικρά χωριά ο κόσμος
κάνει κύκλους
με άξονα τον ίσκιο του
σε τροχιά ελλειπτικής οφθαλμαπάτης.