ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΙΤΕΑΣ

Ασφόδελοι καιροί.

Σαλεμένες σκέψεις...

''Πονάω, πονάω πολύ! Κάμποσα μερόνυχτα τώρα, με τον πόνο να τρυπάει την ψυχή μου, σαν την δίκοπη πάλλα που χαράζει αβίαστα την λαβωματιά στο νωπό και ζωντανό κορμί, στερώντας την κοκκινίλα από μέσα μου, μα να μη μου χαρίζει το θανατικό για λύτρωση.

Πονάω, πονάω πολύ και θα πονάω πιότερο ακόμα, με τα μελιά τα μάτια μου να γίνονται πότε μαβιά και πότε κίτρινα, σαν τις ψυχής μου τα σκουξίματα, να θέλουν να μετράνε το μέγεθος του ολοφυρμού, με των ματιών τα χρώματα.

Κι αγιάτρευτο κι ανίκητο τούτο το πανωφόρτι. Μη δεν τ' αντέχω πλιό!  Μαθές, της μοναξιάς και της σιωπής τον σύντροφο, σαν το θανατικό το λένε. Κι οι 'μέρες πούναι νάρθουνε, μη σώσουν σαν κι ετούτη. Παρά μονάχα ο Όμηρος παρόμοιαζε το τρύπημα της σπάθας στο μέρος της λαπάρας των Δαναών, σαν λύτρωμα ηρωϊκό, σαν λάβδανο και σαν ουράνια κι αθάνατη ευδαιμονία. Μά μόνο γι αυτούς κι όχι για εμένα.

Πονάω, πονάω πολύ! Κι αλαφρεμό δεν έχω.

Κι ας ήταν να μερέψει ετώρα δα, ο πλαταγιασμός της σκέψης μου και να λυτρώσει το μυαλό απ' της αποκοτιάς τη λύση. Μηδέ κανείς δεν σώθηκε, αναχωρώντας.

Καλή Νύχτα. ''