ΜΕΣΗΜΕΡΙΆΖΟΝΤΑΣ

Σεπτέμβρης...

  "Ξεχυθήκανε όλα τ'αρώματα της Φωκί- δας από ετούτο εδώ το γυαλοπότηρο, σαν έβαζα μέσα του το κόκκινο δάκρυ του Βάκχου, το φτιαγμένο απ' το μικρό κρασάμπελο του Νίκου. Τόφερα στη μύτη μου και δεν χόρταινα την ευωδιά του, εκείνη την μπερδεμένη μοσχοβολιά πούχει μέσα της το χώμα, το νερό, τον αέρα, μα πιότερο απ' όλα τον ήλιο.  Τον ήλιο που τριγυρνάει ασταμάτητα εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, ανάμεσα απ'τον Παρνασσό και την Γκιώνα, σκεπάζοντας με το φώς του την θάλασσα του χωριού μου, τις ελιές, τα ξινά και τ' αμπέλια.
Έβαλα μια γουλιά στο στόμα μου. Ήρθα και στάνιαρα.

- Τι θέλω εδώ; μονολόγησα.  Εδώ είναι ο Όλυμπος κι ο χρόνος εδώ δεν μετράει...
  Έκατσα βαθειά στην καρέκλα μου, έβαλα μια ζεστή πατάτα φούρνου στο στόμα μου κι έκλεισα τα μάτια. Ανασεμός.

  Κυριακή μεσημεράκι, αρχές Σεπτέμβρη. Δροσέρεψε ο καιρός, αλλά αυτό το θειαφισμένο χρυσοφώς του ήλιου μας, δεν έλεγε να θολώσει ακόμα.  Και το πρώτο έφερε το δεύτερο κι η λίγδα του μεζέ, βόηθαγε το γλύστρημα του κρασιού στα σωθικά μου.  Σκέτο μπερκέτι!...

  Ευλογημένο νάναι τ' αμπελάκι του Νίκου! Και τυχεροί όσοι μπορούν να γεύονται την αθανασία, μέσα από ετούτον εδώ τον σταφυλοχυμό.  Καμωμένοι με ρουθούνια, αυτιά και μάτια, ταμένα να αφουγκράζονται τα τραγούδια και τα παράπονα της μάνας γης τους : της Φωκίδας!..
Καλό μεσημέρι απ' την Ιτέα."