Μια εντύπωση
''...Δυό πιάνα είχαν στηθεί στην μέση της μικρής σκηνής, δίπλα-δίπλα το'να με τ'άλλο, με δυο καθίσματα εμπρός τους για τους μουσικούς. Χαμήλωσαν τα φώτα στην αίθουσα κι έμεινε μόνο ένα φωτιστικό αναμμένο, επάνω από το ένα πιάνο, για νάχουν φώς οι παρτιτούρες. Θα ξεκινούσε η συναυλία.
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν πέρασα την πόρτα και μπήκα μέσα στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα.
Βόηθαγε και η κιτρινίλα από νωρίς το απόγεμα στον αέρα, μαζί με την υγρασία και την βαρειά συννεφιά και νόμιζα ότι ήτανε Δεκέμβρης κι όχι Απρίλης. Όπου να ήταν όμως, θα ξεκινούσε η συναυλία.
Έτσι κι έγινε. Βγήκε ο δάσκαλος μαζί με την πρώτη κοπελίτσα μαθήτριά του, υποκλίθηκαν, χειροκροτήθηκαν κι έκατσαν στις θέσεις τους. Η μαθήτρια στο εμπρός κι ο δάσκαλος στο πίσω πιάνο. Ανασεμός, άχνα μέσα στην σκοτεινή αίθουσα.
Ξάφνου, ανοίγει διάπλατα η πόρτα και μπαίνουν μέσα, τέσσερεις άντρες, τέσσερεις ανάερες φιγούρες σαν σκιές, ντυμένοι με αλλόκοτα, παλιοκαιρινά ρούχα, σχεδόν απόκοσμοι και χωρίς χρονοτριβή ο ένας πίσω απ' τον άλλον, πήγαν κι έκατσαν στις άδειες μπροστινές θέσεις. Ο πρώτος ήταν παχουλός με τα άσπρα του μακρυά μαλλιά σκαλωτά και χτενισμένα προς τα πάνω, ο δεύτερος ήταν μακρόστενος κι ασπρομάλλης, με μπούκλες στο πλάϊ, κι ο τρίτος ένας νεαρός με άσπρη περούκα και νευρικές κινήσεις. Ο δε τελευταίος ήταν ένας καλοδιατηρημένος γκριζομάτης μουσάτος.
Ησυχία ξανά. Οι πρώτες νότες ακούστηκαν από τα δυο πιάνα κι οι κλασσικές μελωδίες άρχισαν να στριφογυρίζουν μέσα στον αέρα της αίθουσας, ακουμπώντας τα αυτιά μου και την καρδιά μου. Τα πρώτα δειλά χτυπήματα στα πλήκτρα του πιάνου από την δεσποινιδούλα, σιγά-σιγά μετατράπηκαν σε ερμηνεία των φθόγγων και το χειροκρότημα στο τέλος της παρουσίασής της, ήταν ζεστό και ενθουσιώδες από όλους μας εκεί μέσα. Το ίδιο έγινε και με τους επόμενους μαθητές του Ωδείου.
Χρωματισμένοι ήχοι, μοναδικά κλασσικά κομμάτια, άψογες εκτελέσεις και την προσπάθεια αυτών των παιδιών, να γίνεται ποτάμι και να με παρασέρνει στον κόσμο τους, έναν κόσμο αμόλευτο και θαυμάσιο, κατακτημένον με ατελείωτες ώρες μελέτης και άσκησης και με πολλές στερήσεις από την νεανική τους ζωή. Με πίστη και ανείπωτη αγάπη για την μουσική.
Ποιό να πρωτοεπαινέσω από αυτά τα παιδιά! Την πρώτη Κατερίνα; Τις δεύτερη και τρίτη υπέροχες Ελένη και Μάτθη; Τον Οδυσσέα, του οποίου η απομνημόνευση εκείνου του δύσκολου κομματιού με άφησε άφωνο; Την Σταυρίνα με την αισθαντική ερμηνεία της, ή μήπως την Μαρία της οποίας τα μακρυά δάχτυλα, έλεγαν στο πιάνο τι να κάνει; Κι έναν δάσκαλο, πραγματικό ''δάσκαλο'', να μεταδίδει τις γνώσεις του σε αυτά τα παιδιά και να στηρίζει την προσπάθειά τους και την μουσική παρουσία τους, τόσο διακριτικά και αποτελεσματικά, αφήνοντάς τα όμως να ''αναπνέουν'', να δημιουργούν από μόνα τους και να είναι στο προσκήνιο, ωσάν το στήριγμα σε μικρά δένδρα : δίπλα τους διακριτικά, μέχρι να αποκτήσουν δικές τους ρίζες.
Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα όλων όσων είχαμε την τύχη να είμαστε το βράδυ της Κυριακής 6-4-2014 στο ''Κυριακοπούλειο'' και να ζήσουμε αυτήν την μουσική πανδαισία, ήταν η ελάχιστη μορφή συγχαρητηρίων για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Η Σχολή Πιάνου του καθηγητή Σπύρου Τσελέντη στο Ωδείο Ιτέας, την Κυριακή έδειξε το μέγεθός της. Και ήταν τεράστιο!
Οι τέσσερεις τελευταίοι και παράξενοι ακροατές, είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν μαζί με εμάς. Κι όταν τελείωσαν, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αλληλοχαιρετήθηκαν κι έκαναν κατά την έξοδο. Έφυγαν με τον ίδιο τρόπο, ο ένας πίσω απ' τον άλλον και δείχναν ευχαριστημένοι.
Ήδη η ώρα είχε περάσει τις 10 το βράδυ...''
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν πέρασα την πόρτα και μπήκα μέσα στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα.
Βόηθαγε και η κιτρινίλα από νωρίς το απόγεμα στον αέρα, μαζί με την υγρασία και την βαρειά συννεφιά και νόμιζα ότι ήτανε Δεκέμβρης κι όχι Απρίλης. Όπου να ήταν όμως, θα ξεκινούσε η συναυλία.
Έτσι κι έγινε. Βγήκε ο δάσκαλος μαζί με την πρώτη κοπελίτσα μαθήτριά του, υποκλίθηκαν, χειροκροτήθηκαν κι έκατσαν στις θέσεις τους. Η μαθήτρια στο εμπρός κι ο δάσκαλος στο πίσω πιάνο. Ανασεμός, άχνα μέσα στην σκοτεινή αίθουσα.
Ξάφνου, ανοίγει διάπλατα η πόρτα και μπαίνουν μέσα, τέσσερεις άντρες, τέσσερεις ανάερες φιγούρες σαν σκιές, ντυμένοι με αλλόκοτα, παλιοκαιρινά ρούχα, σχεδόν απόκοσμοι και χωρίς χρονοτριβή ο ένας πίσω απ' τον άλλον, πήγαν κι έκατσαν στις άδειες μπροστινές θέσεις. Ο πρώτος ήταν παχουλός με τα άσπρα του μακρυά μαλλιά σκαλωτά και χτενισμένα προς τα πάνω, ο δεύτερος ήταν μακρόστενος κι ασπρομάλλης, με μπούκλες στο πλάϊ, κι ο τρίτος ένας νεαρός με άσπρη περούκα και νευρικές κινήσεις. Ο δε τελευταίος ήταν ένας καλοδιατηρημένος γκριζομάτης μουσάτος.
Ησυχία ξανά. Οι πρώτες νότες ακούστηκαν από τα δυο πιάνα κι οι κλασσικές μελωδίες άρχισαν να στριφογυρίζουν μέσα στον αέρα της αίθουσας, ακουμπώντας τα αυτιά μου και την καρδιά μου. Τα πρώτα δειλά χτυπήματα στα πλήκτρα του πιάνου από την δεσποινιδούλα, σιγά-σιγά μετατράπηκαν σε ερμηνεία των φθόγγων και το χειροκρότημα στο τέλος της παρουσίασής της, ήταν ζεστό και ενθουσιώδες από όλους μας εκεί μέσα. Το ίδιο έγινε και με τους επόμενους μαθητές του Ωδείου.
Χρωματισμένοι ήχοι, μοναδικά κλασσικά κομμάτια, άψογες εκτελέσεις και την προσπάθεια αυτών των παιδιών, να γίνεται ποτάμι και να με παρασέρνει στον κόσμο τους, έναν κόσμο αμόλευτο και θαυμάσιο, κατακτημένον με ατελείωτες ώρες μελέτης και άσκησης και με πολλές στερήσεις από την νεανική τους ζωή. Με πίστη και ανείπωτη αγάπη για την μουσική.
Ποιό να πρωτοεπαινέσω από αυτά τα παιδιά! Την πρώτη Κατερίνα; Τις δεύτερη και τρίτη υπέροχες Ελένη και Μάτθη; Τον Οδυσσέα, του οποίου η απομνημόνευση εκείνου του δύσκολου κομματιού με άφησε άφωνο; Την Σταυρίνα με την αισθαντική ερμηνεία της, ή μήπως την Μαρία της οποίας τα μακρυά δάχτυλα, έλεγαν στο πιάνο τι να κάνει; Κι έναν δάσκαλο, πραγματικό ''δάσκαλο'', να μεταδίδει τις γνώσεις του σε αυτά τα παιδιά και να στηρίζει την προσπάθειά τους και την μουσική παρουσία τους, τόσο διακριτικά και αποτελεσματικά, αφήνοντάς τα όμως να ''αναπνέουν'', να δημιουργούν από μόνα τους και να είναι στο προσκήνιο, ωσάν το στήριγμα σε μικρά δένδρα : δίπλα τους διακριτικά, μέχρι να αποκτήσουν δικές τους ρίζες.
Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα όλων όσων είχαμε την τύχη να είμαστε το βράδυ της Κυριακής 6-4-2014 στο ''Κυριακοπούλειο'' και να ζήσουμε αυτήν την μουσική πανδαισία, ήταν η ελάχιστη μορφή συγχαρητηρίων για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Η Σχολή Πιάνου του καθηγητή Σπύρου Τσελέντη στο Ωδείο Ιτέας, την Κυριακή έδειξε το μέγεθός της. Και ήταν τεράστιο!
Οι τέσσερεις τελευταίοι και παράξενοι ακροατές, είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν μαζί με εμάς. Κι όταν τελείωσαν, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αλληλοχαιρετήθηκαν κι έκαναν κατά την έξοδο. Έφυγαν με τον ίδιο τρόπο, ο ένας πίσω απ' τον άλλον και δείχναν ευχαριστημένοι.
Ήδη η ώρα είχε περάσει τις 10 το βράδυ...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου