Όπως το θυμάται
ένας Ιτιώτης.
Με αφορμή τις όμορφες φωτογραφίες του Βαγγέλη Κοντογιώργου από το facebook με θέμα τα αυτοκίνητα από το ''Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις'', δημοσιεύουμε ένα σημείωμα-σχόλιο, όπως μας το έστειλε ένας παλιός Ιτιώτης, μεταφέροντάς μας το κλίμα και τις αναμνήσεις του από μιά ''άλλη'' εποχή, όχι πολύ μακρινή μας. Ευχαριστούμε τον Βαγγέλη Κοντογιώργο για την σε ''κοινή θέα'' παραχώρηση των όμορφων φωτογραφιών του.
*******************************************************************************
''Δεν ξυριζόμουν τότε. Ήταν η εποχή που για το ράλλυ μαθαίναμε από τους μεγάλους και τις 2 αθλητικές εφημερίδες που κυκλοφορούσαν τότε. Κανονίζαμε τα σημεία που θα πιάναμε με την παρέα μου για να βλέπουμε καλύτερα, μιάς και δυνατότητα για να πάμε έξω στα βουνά για να δούμε τις ειδικές διαδρομές, δεν είχαμε. Η στροφή στην παραλία ανάμεσα στου Κατίκα και στο Ξενοδοχείο, ήταν το καλύτερο σημείο, γιατί εκεί έστριβαν τα αυτοκίνητα για να ανέβουν στον Παρνασσό ή την Γκιώνα, μετά από την ειδική της Δεσφίνας. Συνωστισμός, Τροχονόμοι, κραυγές και παλαμάκια, κάθε φορά που ένα αυτοκίνητο έστριβε σπινάροντας σε εκείνο το σημείο. Η παραλία απέναντι από το καφενείο του Καραλίβανου, γινόταν κερκίδα και θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Τάκη Μακρή με τα Ψυγεία, να έχει στημένη την φωτογραφική του μηχανή σε τρίποδα και να τραβάει απρόμαυρες φωτογραφίες. Γέμιζαν τα μάτια μου από τα χρώματα και τα σχήματα, ενώ τα αυτιά μου, ''δοκιμάζονταν'' από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Σαν μαγική μουσική μου ακουγόταν τότε και μου ανέβαζε τους παλμούς τις καρδιάς, είτε από τον ενθουσιασμό για αυτό που έβλεπα και άκουγα, είτε από την αγωνία μου για τον αγώνα. Έβαζα τον εαυτό μου στην θέση του οδηγού και ένοιωθα να σφίγγομαι από την πίεση, που όμως χαλάρωνε μόλις έστριβε στην γωνία και άρχιζε να γκαζώνει στην Μεταμορφώσεως.
Μοσχούς, Πεσμαζόγλου, Ζαλμάς, Ιαβέρης μέχρι και ο Κόκοτας από τους Έλληνες, περνούσαν εκεί μπροστά μου σε εκείνη την στροφή, οι δε ξένοι οδηγοί με τα εργοστασιακά αυτοκίνητα, μου φάνταζαν σαν υπερανθρώπους-ρομπότ πίσω από τα τιμόνια των καταπληκτικών εκείνων αυτοκινήτων. Έβλεπα τις Alpine Renault, τις Lancia Stratos, τις Porsche, τα Abarth και τα NSU, τις Ferrari, τα Audi quatro, τα Mini Cooper, τις Alfa Romeo και τα Ford να περνούν μπροστά μου και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό μιάς και όπως μαθαίναμε τότε, υπήρχαν πολλοί άλλοι που ερχόντουσαν από μακριά για να δούν τον αγώνα και τα αυτοκίνητα, ενώ για εμένα ήταν σαν να περνούν μέσα από την αυλή του σπιτιού μου. Θυμάμαι ότι παρακολουθούσαμε τα αυτοκίνητα με το που εμφανιζόντουσαν στο πάνω μέρος από τις στροφές της Δεσφίνας και οι φωνές ''έρχεται, έρχεται'', μας έβαζαν σε ετοιμότητα και ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα, ακούγοντάς τα να βρυγχόνται πλησιάζοντας από τον Συνοικισμό πρός το Μαϊάμι. Η δέ σφυρίχτρα του Τροχονόμου, συμπλήρωνε το ηχητικό σκηνικό, προειδοποιώντας τους απρόσεχτους και αυτούς που διέσχιζαν τον δρόμο.
Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, μα η αίσθηση της μηχανοκίνητης αδρεναλίνης παραμένει η ίδια. Μάλιστα μιά χρονιά το ράλλυ Ακρόπολις, συνέπεσε με τα γυρίσματα της ταινίας του Κακογιάννη ''Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά'' στο Γαλαξίδι και η παραλία είχε γεμίσει με ηθοποιούς και τεχνικούς που δεν ήθελαν να χάσουν την ευκαιρία. Και στην θέα αυτών των πανέμορφων αυτοκινήτων, δεν μπορεί κάποιος παρά να θαυμάζει και να θυμάται, όπως εγώ τώρα.17-5-2013
Ένας παλιός Ιτιώτης.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου