ΣΤΟΝ Α'Ι'-ΓΙΑΝΝΑΚΗ

Το έθιμο των ...ολίγων!

   Τρίτη του Πάσχα και όπως κάθε χρόνο, το πανέμορφο εξωκκλήσι του Άϊ-Γιαννάκη, όπως το αποκαλούμε χαϊδευτικά, εόρτασε με την μία και μοναδική τέλεση λειτουργίας, η οποία γίνεται κάθε χρόνο την μνήμη του Ιωάννη του Προδρόμου.  Παλιό έθιμο φέρνει τους Ιτιώτες, οικογενειακώς αυτήν την ημέρα, να εκκλησιάζονται, να διασκεδάζουν και να ...τελειώνουν τον ψημένο οβελία τους, σε αυτήν την όμορφη και γαλήνια τοποθεσία.  Δεν είναι λίγες οι αναμνήσεις και τα περιστατικά τα οποία έχουν συμβεί εκεί, καθώς, ειδικά τα πιό παλιά χρόνια, ήταν τόπος και τρόπος επικοινωνίας για την συναναστροφή, την ευχολογία και την διασκέδαση των Ιτιωτών.

   Πέρασαν όμως τα χρόνια, άλλαξαν οι εποχές και οι νοοτροπίες και στο όνομα της ''εξέλιξης'', ο κόσμος άρχισε να απομακρύνεται, ή πιό διακριτικά να το χαρακτηρίσουμε, να μην  ενστερνίζεται την αξία του εθίμου και της παράδοσης, από την συνεύρεση στον Άϊ-Γιαννάκη.  Δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε το κάποτε με το τώρα, όμως, η λειτουργία στο εκκλησάκι, είναι κομμάτι από την ζωή και την ιστορία της Ιτέας και έτσι θα πρέπει να παραμείνει.

   Όπως κάθε χρόνο κατά την τελευταία 10ετία, ο Σύλλογος ''ΔΕΣΜΟΣ'' οργανώνει την μετά-λειτουργίαν  εκδήλωση πλέον, προσφέροντας αυγά, κουλούρια, μουσική και ανάλογα με τις οικονομικές συνθήκες και προσφορές, μερικές φορές και ψημένο αρνί.  Έτσι και εφέτος προσέφερε αυγά, δίπλες και αναψυκτικά και για τους προθύμους, χορευτική μουσική.  Όπως όμως προείπαμε, η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν ικανοποιητική, τουλάχιστον σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια.  Ούτε βεβαίως και η χρονική διάρκεια παραμονής των ανθρώπων στον χώρο, μιάς και όλοι κατέφθασαν εποχούμενοι και αναχώρησαν μετά τα τυπικά, για την παραλία και τα σπίτια τους.  Αξίζει να σημειώσουμε την παντελή απουσία νέων ανθρώπων.  Άλλες εποχές, άλλα ενδιαφέροντα και άλλες προτεραιότητες.  Η συντήρηση του εθίμου εναπόκειται πλέον στους μεγάλους, στους ηλικιωμένους και στους έχοντες αναμνήσεις από εκεί.  Και αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί η παράδοση και τα έθιμα ενός τόπου, δεν είναι υπόθεση μόνον κάποιων και μάλιστα ηλικιωμένων και ολίγων.

Και του χρόνου και περισσότεροι.