Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ

Η Κλεμένη !!...

     Είχε πέσει για τα καλά το σκοτάδι στο βρεγμένο για άλλη μιά μέρα Λονδίνο κι είχαν ανάψει τα νυχτερινά φώτα, μέσα στις αίθουσες και τους διαδρόμους του μεγάλου κτηρίου. Βρεττανικό Μουσείο, Απρίλιος 2013. Άδειοι όλοι οι χώροι απ' τους επισκέπτες και μόνον οι νυχτοφύλακες τριγυρνούσαν ανάμεσα απ' τις βιτρίνες και τ' αγάλματα, κάνοντας τον τελευταίο έλεγχο για τούτην εδώ την νύχτα. Ησυχία παντού.

    Θάχε περάσει κάμποση ώρα, όταν άρχισε να ακούγεται ένας μονότονος, χαμηλός, σχεδόν ανεπαίσθητος ήχος, κάτι σαν σύριγμα κι ανάσα μαζί και ν' απλώνεται σ' όλο το κτήριο. Οι φύλακες ανησύχησαν κι άρχισαν να συνεννοούνται μεταξύ τους στα ασύρματα τηλέφωνα, για να καταλάβουν τι είναι αυτό κι από πού προέρχεται. Ο ήχος σιγά-σιγά μεγάλωνε και σε λίγο είχαν βρεθεί όλοι τους μπροστά απ' την Καρυάτιδα, το ελληνικό μαρμάρινο άγαλμα στην αίθουσα με τα ελληνικά εκθέματα. Εκεί τους οδήγησε ο ήχος, ωσάν να έβγαινε μέσα από την λευκή πέτρα. Είχαν σαστήσει. Κι ο ήχος θέριευε. Σαν να προστέθηκε και μιά ίσια φωνή από μανιάτισσα μοιρολογήστρα, ανακατεμένη με μιά νότα επίμονη από ηπειρώτικο κλαρίνο. 

Ο ήχος μέστωνε και βάθαινε κι άρχισε να ακούγεται στην ίδια νότα κι ένας θρακιώτικος ασκός, αντάμα με μιά μονότονη στριγγλιά απο σφακιανή λύρα. Δεν πιστεύανε στ' αυτιά τους οι άνθρωποι! Μιά πέτρα, μια γιγαντόκορμη μαρμαροκοπέλλα, να βγάζει ήχους! Ειδοποίησαν την Αστυνομία και την Διοίκηση του Μουσείου και σε λίγο όλο το κτήριο γιόμισε από στολές, παρατρεχάμενους και δημοσιογράφους. Κι ο ήχος να μην λέει να σταματήσει. Ένα ψηλό ''ντό'' είχε στριμώξει όλον τον αγέρα στα ταβάνια κι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πιό πολύ γιγαντωνόταν. Τώρα σαν να προστέθηκε κι ένα γουμενισσιώτικο χάλκινο, αντάμα μ' ένα ζακυνθινό μαντολίνο κι όλα μαζί να βαράνε ένα ψηλό ''ντό'' κάνωντας τα τζάμια να αρχίσουν να τρίζουν. Είχαν αλαφιάσει όλοι τους και δεν καταλάβαιναν τι γινόταν. Προσπαθούσαν να μιλήσουν ο ένας στον άλλον αλλά δεν ακουγόντουσαν μεταξύ τους. Ο ήχος είχε απορροφήσει και τον χώρο και τον χρόνο. Ένα θεσσαλιώτικο νταούλι σαν ν' άρχισε να σέρνει την βέργα του και μαζί με μιά αραχωβίτικη πίπιζα, μπερδεύτηκαν στον ήχο πού 'βγαινε μέσα από τα στήθια, τα σωθικά και τα μάτια της Καρυάτιδας. Ο μονότονος ήχος είχε χυμήξει και έξω από το κτήριο κι όλοι τους εκεί μέσα, άρχισαν να φυλάνε τ' αυτιά τους, μην αντέχοντας την δύναμη της ανυπόφορης νότας.

   Δεν ήξεραν πλέον τι να κάνουν κι οι περισσότεροι άρχισαν να τρέχουν κατά την έξοδο, σαν να 'θελαν να σωθούν από τον διαρκώς αυξανόμενο σε ένταση ήχο. Η κατάσταση ήταν αφόρητη κι η Καρυάτιδα εκεί, ακίνητη, αγέρωχη κι ανέκφραστη, να δεσπόζει με την κορμοστασιά της πάνω απ'τους φοβισμένους κι ανήμπορους να κάνουν το παραμικρό βρεττανούς. Ο πανικός είχε αρχίσει να κυριεύει τους πάντες και τότε έγινε το ανεξήγητο : Το άγαλμα άρχισε να πάλλεται, να ταλαντεύεται από την βάση του και τα στηρίγματά του, ενώ ο ήχος μετατράπηκε σε κραυγή κι όλοι είδαν την κόρη να πέφτει κάτω και να γίνεται χίλια κομμάτια κραυγάζοντας : ''Πατρίδααααααα!!!...''. Και μετά νεκρική σιγή. Όλοι είχαν πέσει κάτω και δεν κουνήθηκε κανείς, ωσάν να τους πήρε την ζωή το σπασμένο μάρμαρο. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα ώσπου να αρχίσουν να αναθαρρεύουν κάποιοι. Σιγά-σιγά σηκώθηκαν όλοι, είδαν ότι δεν είχε χτυπήσει κανένας και ότι ο χώρος εκεί μπροστά τους ήταν γεμάτος κομμάτια από το σπασμένο άγαλμα.

Τότε ένας δημοσιογράφος της τηλεόρασης, κάνοντας σήμα στον συνεργάτη του με την κάμερα, άρχισε να μεταδίδει, έχοντας πίσω του τα κομμάτια της Καρυάτιδας. Δεν πρόλαβε όμως. Ένας Φύλακας του Μουσείου δεν τον άφησε.

- Δεν έχεις δεί κόρη να κλαίει και να πεθαίνει για την μάνα της; του είπε. Έ, αυτό έγινε τώρα.