Είναι κρίμα!...
Στον ανατολικό μυχό του κολπίσκου της "Αγκάλης" στην βόρεια διείσδυση του κόλπου της Ιτέας, εκεί όπου και η "μπαζωμένη" περιοχή από το Λαρνάκι, υπήρχε κάποτε ένα θαυμάσιο διβάρι (ή βιβάρι), του οποίου την ύπαρξη εσεβάσθησαν άπαντες από αιώνων, έως και το 1972. Ακόμη και το Πολεμικό μας Ναυτικό, όταν αναζητούσε μετά από τους Βαλκανικούς πολέμους, έναν νήνεμον, ασφαλή και προσβάσιμο όρμο προκειμένου να δημιουργήσει Ναύσταθμον, αρνήθηκε να καταστρέψει εκείνην την φυσική κοιτίδα αναπαραγωγής ιχθύων και μαλακίων. Όλοι όσοι δε επέρασαν κατά καιρούς από εκεί ή έζησαν στην ευρύτερη περιοχή,
είχαν εκτιμήσει την τροφοδοτική ικανότητα εκείνης της θαλάσσιας γωνίας, τα παραγόμενα και με φυσικό τρόπο προϊόντα της οποίας, είχαν αναθρέψει οικογένειες και οικογένειες από την Ιτέα, την Κίρρα, την Τριταία και το Γαλαξείδι.
Και όλα αυτά, έως το 1972, όταν η τότε Κυβέρνηση των συνταγματαρχών, παρ' ότι δεν έδωσε ποτέ άδεια για το "μπάζωμα" του μυχού, εν τούτοις ενέκρινε την Τεχνική Μελέτη του εγχειρήματος και έκανε τα "στραβά μάτια" όταν έπιασαν εργασία οι μπουλντόζες. Και έγινε αυτό το οποίον έγινε.
Αργότερα, η τότε μεταλλευτική εταιρεία, προφανώς κρίνοντας ότι ήταν ασύμφορο για αυτήν να πληρώνει ενοίκιο για μια χερσαία ζώνη (την νότια επαφή του "μπαζώματος" με την θάλασσα) την οποία αδυνατούσε να εκμεταλλευθεί (λόγω των αβαθών υδάτων), μεταβίβασε στο δημόσιο, δηλαδή επί της ουσίας αποδέσμευσε από την χρήση του, το τρίγωνο γης το οποίο είχε σχηματισθεί ανάμεσα από το εργοτάξιό της και την θάλασσα. Επίσης για λόγους "προστασίας" των εγκαταστάσεών της στο δημιουργηθέν κόκκινο γήπεδο στο Λαρνάκι, από το "κακό μάτι" και τους περίεργους επισκέπτες, έκανε και κάποια περιμετρική δενδροφύτευση από ανθεκτικά αρμυρίκια κι ευκαλύπτους, τα οποία με την πάροδο των ετών, κυριολεκτικά έχουν μετατρέψει τμήμα της περιοχής, σε αλσύλλιο.
Στην υπάρχουσα οδοποιία εντός και περιμετρικά του τριγώνου, η οποία είχε χαραχθεί-κατασκευασθεί για το ενδεχόμενο δημιουργίας αθλητικών εγκαταστάσεων σε εκείνο το σημείο, έχουν τοποθετηθεί αρκετοί φανοστάτες, οι οποίοι ναι μεν δεν λειτουργούν (δεν υπάρχει ηλεκτρική παροχή στο σημείο), αλλά όμως εξακολουθούν να παραμένουν εκεί εγκαταλελειμμένοι, απεριποίητοι και καταδικασμένοι στην φθορά και την απαξίωση. Γιατί επί της ουσίας, το σχέδιο και η κατασκευαστική ποιότητα των συγκεκριμένων φανοστατών, και οι οποίοι παραμένουν αχρησιμοποίητοι και εκτεθειμένοι μέσα σε ένα εξόχως επιβεβαρυμένο περιβάλλον, δεν συναντάται εύκολα σε αστικές και πολύβουες περιοχές! Και είναι κρίμα.
Βεβαίως, ο χώρος δεν είναι επισκέψιμος. Και μόνον όταν εισέρχεται στους δρόμους του κάποιο βαρύ όχημα για ειδικούς λόγους, τότε κλαδεύονται κάπως οι κλείνοντες τον χωματόδρομο πλάγιοι κλώνοι από τα αρμυρίκια και τους ευκαλύπτους.
Το δυστύχημα είναι ότι, η είσοδος στον παράδρομο από την εθνική οδό και το έδαφος κατά μήκος του παραθαλάσσιου χωματόδρομου, κατά καιρούς μετατρέπονται σε χώρους εναποθέσεως πάσης φύσεως απορριμάτων. Από μπάζα και κατεστραμμένα έπιπλα και σκεύη, έως αστικά απόβλητα και άχρηστα υλικά. Κι αυτό είναι δυο φορές κρίμα.
Υπάρχει και ένα καλό σε αυτήν την "δοκιμασία" της φύσεως : Στην άκρη του τριγώνου, στην πλευρά προς την εθνική οδό, έχει αρχίσει να δημιουργείται μια μικρή ακτή με άμμο και στα αβαθή ύδατα εμπρός από το τρίγωνο, έχουν εμφανισθεί μικρο ιχθύες. Δηλαδή, οι "μπαζωμένες" υπόγειες θαλάσσιες πηγές, παρά την ρύπανση λόγω της επεξεργασίας του βωξίτη, έχουν αρχίσει να δημιουργούν το δικό τους περιβάλλον. Είθε!
(φωτογραφίες Μίμης Κουτρολίκος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου