ΘΥΜΩΣΕ, Η ΜΑΡΙΑ. ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ...

Μικρά καλοκαίρια 

Μικρά καλοκαίρια. 
Απανωτές ηλιακές 
εκλείψεις από μια 
μπότα αλλόκοτη. 
Βαριά.
     

     
Στον  κήπο μέσα, τα γιασεμιά  που δεν καταλαβαίνουν των 

ανθρώπων τους γκρεμούς,    φυσούν στο πρόσωπό σου  θεϊκά 
αρώματα. Η αγράμπελη  θεέ μου, κρατάει ένα λευκό πανό  που γράφει 
τα παιδικά τα  μονοπάτια, τους φράχτες,  το κρυφτό,  ψωμί με ζάχαρη και λάδι,
 πόδια φωτιά απ’ τις τσουκνίδες, ακάθεκτα μέχρι το σούρουπο.

      Το βράδυ, νάτηνε πάλι η μπότα η Γερμανική,  στης μάνας μας  
τους εφιάλτες: Παιδάκι μου, μαύρα κείνα τα χρόνια. Νοικοκυραίοι 
άνθρωποι ξεψύχαγαν στην πόρτα για λίγο ψωμί. Δίνανε δαχτυλίδια 
και πολύτιμα. Παρακαλούσαν. Και η γιαγιά σας έλεγε:  Μη. Τίποτα  
δεν θα πάρουμε . Αυτά είναι  αίμα , βογγητά. Είναι κατάρα. Δώστε τους 
μια μπουκιά ψωμί, που  έχουμε. Να σώσουνε ..

     Ήρθαν μικρά καλοκαίρια. Γεμάτα μεγαλόστομες στατιστικές  γ
ια ξένιεςδιακοπές και  παραλίες. Όπως Ελαφόνησος, Σίμος, Σαρακίνικο.

Όπως Κυκλάδες , Νάξος,  Άγιος Προκόπιος.  Όπως  Πασαλιμάνι , 
Μαρίνα Ζέας..

     Θυμάσαι τη «Μάγκνα Κάρτα», πριν  οκτακόσια χρόνια; Τι λέω;  
Εδώ ξεχνούμε κάθε μέρα πια. Γκουαντανάμο δίχως δίκη . 
Στα υπόγεια  η αθωότητα  βασανίζεται κατά συρροή.

    Στη  βιβλιοθήκη κάποιος Χάντινγκτον  λέει.  «Η εξουσία παραμένει 
ισχυρή όταν βρίσκεται στο σκοτάδι. Όταν εκτίθεται στο φως του ήλιου 
αρχίζει και εξανεμίζεται».

     Ήρθαν μικρά καλοκαίρια. Σε κυνηγά τσουνάμι. Δεν μπορείς 
 την άμμο να κεντήσεις. Τεράστιες  πατημασιές  θρυμματίζουν 
τα κοχύλια  με του βυθού τους στίχους.

     Ένα μεγάλο μάτι αναμετράει του φόβου τη στάθμη.

     Αγοράζω Ελλάδα, ήλιο, θάλασσα, όνειρο, αύριο.

-  Με ποια καρδιά να νιώσεις; Του  παγωμένου αίματος, της  πειραγμένης 
σκέψης, των φρικτών σου  καταβολών, των ευγενών προσωπείων;

     Βαθιά   στο πέλαγο, ο άνθρωπος με το γαρίφαλο ξεμακραίνει.

-Στη στεριά έλα. Τι κάνεις εκεί, στα σπλάχνα της Ιστορίας;

-Τραγωδίες παίζω στα πέρατα της γης και στην πατρίδα ερημώνουν οι θυμέλες.

     Οι Καρυάτιδες φωνάζουνε στην αδερφή τους, να γυρίσει πίσω.

     Κυρία Υπουργέ, τι θα κάνετε για τον πολιτισμό;

     Μικρά καλοκαίρια.   Στους τέσσερες τοίχους. Σε τείχη αόρατα 
καταναγκαστικά. Σε μια οθόνη. Με τίτλους αγγλικούς για να 
μάθουμε τη γλώσσα μας.«Just the twoof us».
 Για να γράφουμε  ελληνικά:«proinomou».   «Καρανταγί»
  να συγκινούμαστε.  «Δέστε τους», για να γνωρίζουμε 
τις φορεσιές των «εκλεκτών».  Ειδήσεις,  να ησυχάζουμε.

    Ο Μάνος  με μιαν ορχήστρα των χρωμάτων στους αιθέρες ,  
κλαίει  με της γης το σιωπητήριο.

     Μικρά καλοκαίρια. Το σπίτι, ο κήπος το νερό, η θάλασσα, το φως.
Υπογραμμένα με χρυσό στυλό montplanc.

    Η θάλασσα. Αρχέγονη, απροσμέτρητη, ζοφερή. Κοίτα το χάρτη. 
Βλέπεις ακόμα το Καστελόριζο;

    Τον ουρανό  βομβαρδίζουν κάθε  μέρα οι λέξεις : o Σάυλωκ, ο Χίτλερ, 
ο Σάυλωκ, ο Χίτλερ, ο Σόιμπλε , o Σάυλωκ, ο Σάυλωκ…

© Σκουρολιάκου Μαρία

    Χάρτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής χωρίς το Καστελόριζο (2011)