"ΣΙΚΑΓΟ ΓΙΝΑΜΕ!.."

 Συνηθίζεται, στις βόρειες γειτονιές της Ιτέας...

  "Στοχεύοντας και πυροβολώντας από την βεράντα του σπιτιού του, μπεκάτσες, λαγούς και λεμονο-πορτόκαλα (ακόμα και το Δελφικό Τοπίο), καταφέρνει να εκτονώνεται ένας συνδημότης μας, ετούτες εδώ τις δύσκολες και μοναχικές (λόγω κορωνοϊού) ημέρες.

Κι επειδή το άθλημα είναι ...κουραστικό, μια αναπαυτική καρέκλα είναι απαραίτητη στον αγωνιστή, προκειμένου να ξεκουράζει το σώμα του.  Κάτι το οποίο είναι οφθαλμοφανές και στις δυο φωτογραφίες.  Όπως λέμε : η ανάπαυση του πολεμιστή... 

   Το όπλο, είναι η προέκταση του εαυτού μας, λένε οι Ρεμπουμπλικάνοι της Αμερικής, που θεωρούν αυτονόητη την οπλοκατοχή.  Και μάλιστα, αυτή η "έκφραση" της ελευθερίας τους, δεν είναι ένα παιδικό παιχνίδι, φτηνό κι ακίνδυνο. Είναι φιλοσοφία, είναι επένδυση και τρόπος ζωής. 

  Έτσι κι ετούτο εδώ το όπλο που χρησιμοποιεί ο Ιτιώτης ...Ρεμπουπλικά-νος, φαίνεται ότι είναι κάτι παραπάνω από κυνηγετικό εργαλείο : Το μαρτυράει και η διόπτρα του!...

Μπορεί λοιπόν μ' αυτό το εργαλείο ο "ετοιμοπόλεμος" συνδημότης μας, να τουφεκάει μακρυά, εξασκώντας το μάτι του και τις σφαίρες του να πετάνε παράλληλα κι επάνω απ' τις κορυφές των ελιών, πέφτοντας λιγάκι παραπάνω μέσα στον λόγγο. Χτυπώντας έτσι από κουρούνες και τουρκοπούλια, μέχρι λιόκλαρα και κεραμίδια στην σκεπή τ' Άϊ-Παντελεήμονα!.. Και μετά, όποιον πάρει ο χάρος.

 

  Δεν μπορεί, πρέπει να 'χει και άδεια. Έτσι δεν είναι;

Κι αν έχει και χαρτί από τρελογιατρό, τότε όλα καλά.  Αρκεί να μην κυττάει μέσα απ' τον φακό, τους περαστικούς και τους γειτόνους.  Τότε αγριεύει το πράμα.

Τι λες κι εσύ Θοδωρή;..."