Ιούλιος Ήλιος
Στάχυα χρυσίζοντα η φωνή των χωραφιών.
Μαινόμενα τζιτζίκια που γιορτάζουν
σε γη που αλλάζει τα πουκάμισα ηδονικά.
Της ίριδας γεράνια, του λευκού μανόλιες
κι ανάμεσα λησμονημένα τριαντάφυλλα
Ιούλιος Γυαλινός σ’ άμπελο γη αθέριστη.
Σε χείλη πικραμύγδαλο, βερίκοκο γλυκό.
Αστροβροχή κι ο στεναγμός απλώνεται
σε ικετήρια χέρια που γκρεμίζονται.
Σε δρόμους χέρσους που οι καρδιές θερίστηκαν
στεγνώνουν μάτια- θάλασσες βαθιές.
Ιούλιος ήλιος κατακαίει τα κορμιά
και παρελαύνει αγγέλους που καλπάζουν
Χώμα που ιδρώνει αποχαιρετισμούς
και γράμματα ανεπίδοτα, κλεισμένα.
Στο Αιγαίο οι μέρες του , ματώνουν τη Μεγίστη.
Κατηφορίζουνε μισά Κυκλαδικά ειδώλια
που με αυλούς μιλούνε και στιλπνά κοχύλια .
Πέτρα στο φως , σφαγιασμένη, λάμπουσα
στου κόσμου τον πυρπολημένο χάρτη.
© Σκουρολιάκου Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΙΟΥΛΗΣ
Απάνω σε βουνοκορφή κουπί ορθό στημένο
το τρεχαντήρι μου ο Άι Λιας με το πανί ανοιγμένο
και το καΐκι μου ο Άι Λιας με το πανί ανοιγμένο
κρατώ στο χέρι τις βροχές, τον κεραυνό που αστράφτει
έχω και μες στο τσούρμο μου εναν ουράνιο ναύτη
είμ’ οδοιπόρος στα βουνά, με άμαξα στα νέφη
σαν βλέπω κρίμα κι άδικο οδύρομαι και βρέχει
Είναι το βλέμμα μου φωτιά που πυρπολεί τα χρόνια
και τυραννάω τους τύραννους και τους δικάζω αιώνια
την παιδοκλέφτρα κυνηγώ κι αυτή πως με φοβάται
τη Λάμια που `χει ανάθεμα ποτέ να μην κοιμάται
γεια σας, χαρά σας στα παιδιά, ευχές με τον αέρα
για της αυγής το νέο φως, για την καινούργια μέρα
ΤΟΥ ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗ