''... Βγήκα απ' την μεγάλη αίθουσα και κοντοστάθηκα στα μαρμάρινα σκαλοπάτια που βγάζανε απ' το κτήριο στο δρόμο. Έκανε πολύ ζέστα κι ο ήλιος ήτανε αφόρητος. Μόλις είχε τελειώσει ένα 6ωρο υπομονής, αναμονής κι αναστάτωσης, μέσα στο μεγάλο ετούτο Δημόσιο κτήριο κι η απομάκρυνση από 'κεί,
ήταν ότι καλύτερο για τα μάτια μου, τ' αυτιά μου και την καρδιά μου. Αναβολή!...
Θάτανε ίσαμε 3 και τέταρτο η ώρα, μεσημέρι κι ο Σάλωνας έβραζε. Αναβολή για τον Νοέμβρη!
Κίνησα κατά την πλατεία και τα βήματά μου με φέρανε στον καφενέ του Γιώργου του Σταυρόπουλου, πούχε κλειστές τις πόρτες, για να κρατάει την ζέστα απ' έξω, όπως έλεγε. Μούφερε μια μπύρα κι άρχισα να την καταλαβαίνω όταν η κρυάδα της έφτασε στο στομάχι μου. Με τήραε ο Σαλωνίτης καθώς την τέλευα κι όταν κατέβασα το ποτήρι απ' τα χείλια μου, με ρώτησε :
- Μεζέ θές, ή θα πιείς κι άλλη έτσι;...
Θάπρεπε να φύγω, γιατί όπου νάτανε θα πέρναγε το λεωφορείο.
- Όμως, φέρε μου άλλη μία, του είπα. Σα να ξαλάφρωσα λίγο...
Δευτερόλεπτα μετά, ο αφρός της, φούσκωνε στο πάνω μέρος του ποτηριού. Το σήκωσα, το κύταξα, και λαχταρώντας την δροσιά και την ξανθάδα πούχε μέσα του, ευχήθηκα λέγοντας δυνατά :
- Στην ψυχή της. Στην μαύρη ψυχή, της ''δημοσιογράφου''!...
Έπρεπε να φύγω. Και να ετοιμαστώ για τον Νοέμβρη...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου