"Κουβαλώντας, την πέτρινη κατακόκκινη ψυχή της Φωκίδας, πάνω απ' την θάλασσα. Σαν να 'ναι πολύφερνη, απροστάτευτη κι ορφανή νύφη, ριγμένη στο αμπάρι, για να γεννήσει μονέδα στον πραματευτή και στον πατρώνο της. Σα να 'ναι αυτή η μοίρα της, η φτιαγμένη εδώ κι εκατομμύρια χρόνια. Εγώ φταίω..."
"Εκεί όπου άλλωτε αρμένιζε η βάρκα του Σικελιανού,
με το πανί και το δοιάκι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου