ΕΝΑ ΥΓΡΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΪΝΟ ΣΤΗΝ ΙΤΕΑ

Στην δυτική άκρη της Μαρίνας

   "Κρύο και γιομάτο υγρασία ετούτο εδώ το πρωϊνό κι εγώ να περιμένω την σειρά μου απ' έξω απ' το γραφείο του γιατρού, για να μου γράψει κάτι φάρμακα. Με την υγροθολούρα του αέρα πάνω απ' την κατεβασμένη θάλασσα, να έχει σβήσει απ' τον νοτιά τον Μωριά και να έχει κάνει στην πρωϊνή ανηλιά τον Άϊ-Κωνσταντίνο, να φαντάζει σαν γκριζοπινελιά μακρόστενη, όπως εμένα μου φαινότανε, μέσα απ' το τζάμι.
  Δεν χώραγε στα μάτια μου ετούτο εδώ μικρό μεγαλείο. Δεν ξεκόλλαγα το βλέμμα μου από ετούτο εδώ το σκηνικό που ήταν απλωμένο μπροστά μου, απ' το κρηπίδωμα της Ευαγγελίστριας, μέχρι την άκρη της Τρίπορης  κι ακόμα παραπέρα.

  Στεκόμουνα όρθιος πίσω απ' το τζάμι τηρώντας κατά τον νότο, περιμένοντας την σειρά μου για να μου γράψει κάτι φάρμακα ο γιατρός.

  Ζήλευα τα πιτσιρίκια πού'χανε ρίξει τις καλαμοπετονιές τους, ανεβασμένα πάνω στο στηθαίο, στην άκρη της Μαρίνας.  Ζήλευα την ξενοιασιά τους, που καταπιαστήκανε σαν παρέα, στο να κυνηγάνε πρωϊνιάτικα, χειμώνας καιρός με τα καλάμια τους, μικρόψαρα, στην άκρη της Μαρίνας, μπροστά απ' την Ευαγγελίστρια. Κι από πίσω, ίσα που να διακρίνονται ο Άϊ-Κωνσταντίνος, ο Άϊ-Θανάσης κι η Τρίπορη.

  Έσουρα το συρταρωτό τζαμοπαράθυρο κι ένοιωσα αμέσως την ψύχρα του αέρα στο πρόσωπό μου. Κι εκείνη εκεί την αρωματισμένη υγρασία, που'ταν κλεισμένη απ' έξω απ' το γυαλί, να'ρχεται μέσα στο χώρο και να κολλάει απάνω στο πετσί μου, στα χέρια, στο πρόσωπο και στον λαιμό μου, σαν νά'ψαχνε κάποιονε να βρεί και να του δείξει ότι υπάρχει.

  Θα'χε περάσει η ώρα από 10 το πρωΐ κι οι λιακάδες των τελευταίων ημερών, αφήσανε χώρο κατά πως φαίνεται, στην δυνατή ψύχρα και την υγρασία, για να 'ρθούν και να κουρνιάσουν, απάνω και τριγύρω απ' το χωριό μου. Χαμηλή συννεφιά δεν άφηνε τον ήλιο να ξεπροβάλει ετούτο το σημερινό πρωϊνό, ενώ ένας ξεψυχισμένος Πουνεντογαρμπής, πάσχιζε να ξεσηκώσει την θάλασσα. Και το μόνο που κατάφερνε ήταν, να  κουβαλάει εκείνη την θαλασσινή μυρωδιά και την δροτσίλα της αρμύρας, στον μεγάλο και τον μικρό μώλο του λιμανιού και να την σπρώχνει ανάμεσα απ' τα δέντρα της παραλίας και τα πνεμόνια των ανθρώπων του λιμανιού.

Τελέματα του Γενάρη, Ιτέα, Κέντρο Υγείας. Κι εγώ να μην μπορώ να χωρέσω μέσ' στα μάτια μου, αυτό που'βλεπε η καρδιά μου.

- Δεν κρυώνεις;..
Ήταν ο γιατρός π'άνοιξε την πόρτα απ' το γραφείο του και βλέποντάς με να στέκομαι μπροστά στο ανοιγμένο τζαμοπαράθυρο, ήρθε κοντά μου. Στάθηκε δίπλα μου, τηρώντας κι αυτός τα πιτσιρίκια εκεί στην άκρη της Μαρίνας, που ρίχνανε τις καλαμοπετονιές τους στην θάλασσα.
-  Έλα να σου γράψω τι θέλεις, μου είπε και να κλείσουμε και το παράθυρο, γιατί κάνει ψύχρα σήμερα. Έλα, πάμε.

  Είπε και μπήκε στο γραφείο του.  Κι εγώ τον ακολούθησα.  Μπας και γίνω καλά και σταματήσω να βλέπω τις καθημερινές εικόνες, σαν πίνακες ζωγραφικής.  Μπας και σταματήσουν να νωτίζουν τα βλέφαρά μου, κάθε φορά που τηράω απ' την παραλιακή μεριά του χωριού μου, κατά τον νότο..."

Τέλος Ιανουαρίου 2020