ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Παράταιρα πράματα...

   “Κίνησε να βρέξει σήμερα τ’ απόγεμα.   Έριξ’ έναν-δυό κεραυνούς εδώ τριγύρω, κύλησε λίγο λασπόνερο στους δρόμους κι αυτό ήταν όλο. Απ’ το πρωί το πήγαινε παρακαλώντας, με μια ψυχρούλα παράκαιρη κι έναν ψόφιο χαζοβοριά, ίσα-ίσα για να κάνει την πιάτσα στην Ιτιά να μοιάζει σφαλιστή λόγω σχόλης.

  Κι εκείνη η μουντάδα, εκείνο το κιτρινογκρί ψυχοπλάκωμα πάνω απ’ τα κεφάλια μας, να μη λέει να φύγει. Σκόνη λέει,
που μας ήρθε και θρονιάστηκε μέρες τώρα, μέσα στα ρουθούνια μας και κάνει τα μάτια μας να τσούζουν. Κι άμα είσαι και λίγο βαλαντωμένος, ε τότενες είναι που το νώτισμα στα βλέφαρά σου, τα γιομίζουν με λάσπη.

   Κι ούτε ο αγέρας να την σπρώχνει, ούτε η βροχή να την κατεβάζει. Εκεί, να στέκει από πάνω μας μέρες τώρα, εμποδίζοντας τον ήλιο ν’ ακουμπίσει κορμιά, γη και δέντρα. Κι αν πείς για την νύχτα, ακόμα κι οι καρακάξες που κάθε σούρουπο τραβάνε κατά το βορά κι αυτές σταματήσανε να περνάνε. Νέκρα παντού. 

Μόνο οι λάμπες στις κολώνες της παραλίας που μοιάζουν με θολά και ψηλά κρεμασμένα καντηλέρια, μόνο αυτές μαρτυράνε ότι από 'δώ και προς τα κάτω, υπάρχει θάλασσα.

  Καιρός κι ετούτος. Να μην θέλει να αφήσει την άνοιξη να κουρνιάσει για τα καλά στο χωριό μας. Να φυλάει όλη την κακοκεφιά του χειμώνα, για τις μεσιανές μέρες τ’ Απρίλη. Και να σε κλείνει θες δεν θες, μέσα. Εκεί, μαζεμένον μέσα σε μια κάμαρη, με τα ζόρια σου, τις σκέψεις σου και το τσίπουρο, να σου κάνουν παρέα.

Ως πότε όμως... “