ΠΡΩΪΝΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Κυριακάτικα

   “Χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Μπήκε μέσα βιαστικά, κρατών- τας μια χάρτινη σακού- λα στα χέρια του.

 Είπε καλημέρα μόνο και χωρίς να κάτσει για να σταυρώσουμε καμιά κουβέντα, άφησε την σακούλα κι έφυγε.

- Που πας μωρέ Νίκο; τον ρώτησα. Τι είναι τούτο εδώ;

Κοντοστάθηκε στο κεφαλόσκαλο και γυρίζοντας προς τα εμένα μου είπε:

- Φεύγω, πάω βόλτα με τον Στέλιο στον Έπαχτο. Σούφερα δυό φιλιά λαχανόπιττα δικιά μου και δυο τυροπιττάκια. Σούχω μέσα και λίγο τσίπουρο μακεδονίτικο, απ’ αυτό που σ’αρέσει. Δεν κάθομαι όμως, γιατί με περιμένουν απ’ έξω.

Έδωσε μια κι έφυγε. Κυριακή κοντομεσήμερο και ετούτο εδώ το συννεφιασμένο πρωϊνό στα τελειώματα του Φλεβάρη, άρχισε να παίρνει μυρουδιά και χρώμα. Έβρεχε, σταμάταγε, όλο το βράδυ και τώρα που κόντευε να μεσημεριάσει, η μέρα μου, άρχισε να παίρνει τ’απάνω της.

Έβαλα σ’ ένα πιατελάκι ένα κομμάτι πίττας μαζί μ’ ένα τυροπιττάκι, μισογέμισα το χαμηλό ποτήρι μου με το φερτό τσίπουρο, άνοιξα το ραδιοφωνάκι μου κι άρχισα να ακούω τον Χάρη πούπαιζε εκείνη την ώρα, την Παπαλάμπραινα. Ευδαιμονία...

Δεν τον πήρα τηλέφωνο στο κινητό του για να τον ευχαριστήσω αφού δεν πρόλαβα. Ούτε και για να του πώ ότι η λαχανόπιττα ήταν άπαιχτη και ότι το τσίπουρό του είναι αφίρι. Δεν χρειαζόταν. Γιατί αυτός τόξερε.

Άρχισε να ψιλοβρέχει απ’ έξω. Έβαλα και το δεύτερο κομμάτι της λαχανόπιττας στο πιατελάκι, ξανα-μισογέμισα το χαμηλοπότηρο με τα δάκρυα του σταφυλιού κι έκλεισα τα μάτια μου, αφήνοντας τον εαυτό μου να βλέπει τον κόσμο μου, μέσα από ετούτο εδώ το δωμάτιο, με τα μάτια της ψυχής μου.

Κι ο Χάρης είχε βάλει τώρα ν’ακούγεται, η Βασίλω...”

Ιτέα 25 Φεβρουαρίου 2018