Μετάληψη...
"...Πότε το γύρναγε σε ψιλόβροχο και πότε σε χιονόνερο. Ασταμάτητα όμως, ετούτο το πρωΐ της Κυριακής 4 Φεβρουαρίου 2018. Με το Μαυρολιθάρι να αχνοφαίνεται απ' την ανατολική δημοσιά, γκριζόμαυρο, ανήλιο και φρεσκοπλυμένο, σκαρφαλωμένο όπως είναι εδώ και τόσα χρόνια, σε ετούτην εδώ την νότια χωματοπλαγιά της Οίτης. Με την ομίχλη να το ζώνει από ολούθε και με την υγρασία, σφιχταγγαλιασμένη με την χειμωνιάτικη κρυάδα, νάχει εξαφανίσει απ' τις σκεπές και τα δέντρα, όλα τα πετούμενα.
Είχαμε μαζευτεί καμμιά 30αριά νοματαίοι στο "αρχονταρίκι" του φίλου μαγαζάτορα και πανδοχέα, Βαγγέλλη Πετσωτά. Κανονισμένο ήτανε να κόψουμε την πίττα του Πολιτιστικού Συλλόγου. Κι όσοι ήσανε εκεί μέσα, στην όμορφη σάλα του μαγαζιού, με καδραρισμένα μέσα στα μεγάλα τζαμένια ανοίγματά της, τους όγκους από απέναντι της Γκιώνα και των Βαρδουσίων, ήσαν όλοι φίλοι και γνωστοί συναναμετάξυ τους, άνθρωποι που αγαπάνε το Μαυρολιθάρι τους, όπου και να ζούνε.
Ο νέος παππάς του χωριού, νέος κι ο ίδιος και συνεσταλμένος, διάβασε την ευχή για το καλό της χρονιάς στους ανθρώπους του Συλλόγου, βοηθούμενος από μαγκιώρο ψάλτη, κόβοντας στο τέλος την πίττα σε κομμάτια για όλους εκεί μέσα, μέχρι και για τον ξένο. Και το φλουρί, του έπεσε του ξένου, παίρνοντας μαζί του φεύγοντας, μιαν όμορφη πολύχρωμη ηλεκτρική κουβέρτα, μιας και το τάξιμο του Συλλόγου για το φλουρί, ήταν ένα χρειαζούμενο χειμωνιάτικο δώρο.
Το ψιλόβροχο δεν είχε σταματημό κι η ομίχλη, μια αραίωνε και μια πύκνωνε, εξαφανίζοντας τα πιο μακρινά απ' τα μάτια μας σπίτια του χωριού. Στιγμές κολλούσε στα τζάμια, σαν νάθελε να παρατηρήσει το τι γινόταν μέσα. Τόσο πολύ.
Ο Βαγγέλης, είχε κάνει τα κουμάντα του. Ζεστός ο χώρος, αναμμένο το τζάκι του κι όταν ήρθε η ώρα να βρέξουμε και τα σωθικά μας, άπλωσε μπροστά μας μαζί με όλα τα άλλα, την θεϊκή φέτα της περιοχής και την λιανισμένη κοκκινιστή γίδα, μαγειρεμένη απ' τον ίδιο. Τα δε δικής του παραγωγής οινοπνευματωμένα "δάκρυα" που ερχόντουσαν σε καραφάκια, έκαναν μετά από μερικά ποτήρια, την απέναντι εκκλησιά της Υπαπαντής, να φαντάζει μέσα στην ομίχλη, σαν πίνακας του Γιώργου Ρήγα.
Η ευχή "Και του χρόνου", δεν λέει τίποτα. Το πιο σωστό θα ήταν να λέμε μεταξύ μας : "Μη λησμονάτε ποτέ ετούτον εδώ τον Παράδεισο που κουβαλάμε από γεννησιμιού μέσα μας. Και να σμίγουμε στους αιώνες εδώ, στον τόπο μας, στο Μαυρολιθάρι".
Αλλά η ευχή μας θάναι για πάντα, τα Χρόνια Πολλά!..."
Ο "Δούκας" του Μαυρολιθαριού Βαγγέλης, το περιβάλλον του και τα ...απομεινάρια της όμορφης γιορτής.
Επειδή παραβρέθηκαν κι άλλοι εκπρόσωποι του δήμου και δεν αναφέρονται θα ήθελα να ευχαριστήσω εγώ προσωπικά και οι συντοπίτες μου Μαυρολιθαριωτες τον εξαίρετο,"ταπεινο" και φιλότιμο δημοτικό σύμβουλο κ.Παναγιώτη Μεγκο για την παρουσία του και την συνεχή στήριξη του μαρτυρικού μας χωριού σ όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις. Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τα μέλη και τους φίλους των Πολιτών στο Προσκήνιο για την βοήθεια που παρέχουν με δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναφορές στις δράσεις του συλλόγου μας. Κωνσταντίνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια διευκρίνιση και μόνον : Δεν "αναφέρθηκαν" στο κείμενο, ούτε ονόματα (εκτός του Βαγγέλη Πετσωτά), ούτε εκπρόσωποι.
ΔιαγραφήΌσον αφορά τον Δημοτικό Σύμβουλο Παναγιώτη Μέγκο, είναι σε όλους γνωστή η διαδραστική παρουσία τόσον του ιδίου, όσον και όλων των μελών της παρατάξεως "Πολίτες στο Προσκήνιο" στην ευρύτερη περιοχή της ΔΕ Καλλιέων. Γεγονός το οποίο πολύ σωστά, επικαλείσθε κι εσείς.