ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ, ΜΑΚΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ...

''Mi sangre!  mi sangre!...''

(Το αίμα μου! το αίμα μου!...)

   Αυτές τις λέξεις είπε κλαίγοντας η ηλικιωμένη γυναίκα, αγκαλιάζοντας και φιλώντας την ελληνική σημαία.  Επέτειος για την 25η Μαρτίου 1821 και η μικρή υπαίθρια τελετή λάβαινε χώρα τον Μάρτιο του 2010 στην κωμόπολη San Andres του Περού.  Μιά ομάδα ανθρώπων, με ελληνικά επώνυμα, χωρίς να ομιλούν την ελληνική γλώσσα,
αλλά με ελληνική εθνική συνείδηση, εόρταζε την εθνική μας επέτειο, στην μνήμη της επανάστασης του 1821.  

Και όλα αυτά στην πλατεία μιας μικρής πόλεως στο μακρινό για εμάς Περού, με μια ομάδα 10-15 ανθρώπων, χωρίς καν ελληνικά χαρακτηριστικά λόγω της αφομοίωσής τους από τον τοπικό πληθυσμό, να συγκεντρώνεται δημόσια, να ακούει τον εθνικό μας ύμνο στα ελληνικά και να υψώνει στον ιστό την ελληνική σημαία, πιο επάνω κι απ' την σημαία του Περού!...

   Μια αληθινή και γεμάτη ελληνισμό ιστορία, η αρχή της οποίας έγινε το 1880, όταν μερικοί έλληνες, συνεπεία μιας κακοτυχίας τους, βρέθηκαν εκεί.  Και στις εκκαθαρίσεις από τον στρατό της Χιλής σε αυτή την πόλη, εσώθησαν αυτοί και όσοι Περουβιανοί είχαν κλειστεί μαζί τους, σε ένα σπίτι με κρεμασμένη απ' έξω, την ελληνική σημαία.  Τους σεβάστηκαν οι Χιλιανοί στρατιώτες και στην συνέχεια, ολόκληρη η νέα πόλη.  Η αλλοίωση των χαρακτηριστικών τους με τον καιρό ήταν αναμενόμενη, λόγω και των προσμίξεών τους με το περουβιανό στοιχείο, αλλά η ελληνική συνείδησή τους, δεν έχει αλλάξει.  Ακόμη.

Πως το είπε η Πατουλίδου ;  ''Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο...''