Αγνόηση ή άγνοια της ιστορίας...
Με νόμο του Ελληνικού Κράτους, έχει θεσπισθεί η 19η Μαΐου, να είναι ημέρα μνήμης για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Όταν από το 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάσθηκε στον Πόντο και ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις σε βάρος του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Οι δολοφονίες, οι εξανδραποδισμοί, οι βιασμοί και οι δημόσιες εκτελέσεις, ήσαν στην ημερήσια διάταξη των βαρβάρων, με σκοπό το να καταπνίξουν την απαίτηση των Ποντίων για ανεξαρτησία από την Τουρκική κατοχή.
Ελληνικό φύλο, με ρίζες στην περιοχή από την εποχή των αποικιών της αρχαίας Ελλάδος, ελληνόφωνο και αναλλοίωτος φορέας του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής σκέψης. Και με τον διακαή πόθο της ανεξαρτησίας, όπως είχε προηγηθεί και η ηπειρωτική Ελλάδα, θέλησε να αποκτήσει την ανεξαρτησία του από τον Τουρκικό ζυγό. Οι εποχές ήσαν δύσκολες και είχαν εμφανισθεί στο προσκήνιο οι Νεότουρκοι του Κεμάλ. Η απομόνωση σε εκείνη την μακρινή περιοχή του Εύξεινου Πόντου, δεν στάθηκε εμπόδιο για τα σχέδια των Ποντίων, αλλά ταυτόχρονα ήταν και ο λόγος για την καταστολή των όποιων επαναστατικών κινήσεών τους, μιας και αβοήθητοι από γείτονες, από ισχυρούς της εποχής και από την μητέρα Ελλάδα, βρέθηκαν εκτεθειμένοι απέναντι στην Τουρκική θηριωδία. Και το ολοκαύτωμά τους, ήρθε σαν φυσική συνέπεια.
Αντί λοιπόν σήμερα ο ελληνισμός και η Ελλάδα να τιμήσει την μνήμη της θυσίας αυτών των ανθρώπων, έχουμε το ''εθνικό καθήκον'' να υποστούμε τον κάθε επιτυχημένον ή αποτυχημένον Δήμαρχο, να μας λέει τον πόνο του, ανταποκρινόμενος στις επικοινωνιακές ορέξεις του κάθε δημοσιογράφου. Περίπου 370.000 Ποντίων, κατοίκων εκείνης της εύφορης περιοχής, σχεδόν εξαφανίσθηκαν μέσα σε 4 χρόνια και το μόνο το οποίο ενδιαφέρει σήμερα τον έλληνα ''καταναλωτή'' ημέρα Δευτέρα 19 Μαΐου 2014, είναι το τι είπε η Δούρου, ο Καμίνης, ο Μώραλης κι ο Άδωνις.
Κι από το βάθος να ακούγεται μονότονο το κλάμα του κετσεμέ, 2-3 νότες πάνω-κάτω απ' το ίσο, σαν σύρσιμο βηματισμού επάνω σε χαλίκια, ανταμωμένο με χρονιάρικου παιδιού το κλάμα.
Αφόρητη η μοναξιά σου, μωρέ Πατρίδα.
Κι άδικη, λελέβω σε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου