Θυμωμένη κι Αρχέγονη, η Μαρία...

Αγρυπνούν

« Όταν το σκοτάδι είναι βαθύ 

    μπορείς να δεις τ’ αστέρια»                                       (Ch. Beard)  

                                                                                                                         Σε ορφικό μεταίχμιο ακροβατούμε, ξεδιψώντας μύθους από προγόνων,

 σπαραχτικά συλλέγοντας  κορυφώσεις και βάραθρα.

 Ακρόπολη, Δελφοί, Ολυμπία, Δήλος. Oλάκερη  μια  Ελλάδα  ομφαλός  

και θεμέλιο της λέξης  του ανθρώπου.

Ναοί,  με τη διαρκή τους υπόσταση, κατακρεουργημένοι  μάρτυρες της ιστορίας.

Αγάλματα στο  απόλυτο φως,  που σμιλεύει  ανεξίτηλα  στην τέταρτη 

διάσταση τα κορμιά τους. Αγρυπνούν  τ΄αρθρωμένα  μέλη  ομιλούντων σωμάτων.

Αρχαίο   νανούρισμα,  αρμοί  σοφίας, ξωτικά κι αερικά που προσμένουν   

τους μύστες,   ν’ αφουγκραστούν   το γενετικό κώδικα στην ύλη των θαυμάτων τους.

   Πέτρες  απέριττες και μάρμαρα λούζονται στο νερό  του χρόνου  σε 

μνήμες και θυσίες.

    

Άρπαγες κουβάλησαν το μέτρο και την αρμονία  στα πέρατα,  κροταλίζοντας δόλο.

Άλαλοι λαοί, γεύονται το θαύμα  που εποίησεν  ο Έλληνας !

 Αχώρητη τελειότητα,  πώς θα σωπάσει  την πρωτόφανη  ύβρη; 

            Άκου τη  δωρική σιωπή των μνημείων,

            ύστατη  κλήση    σε θρόνους  αιμάτων,

            όπου αβυσσαλέες υπογραφές

            διαμελίζουν το  μέλλον.

   Συκοφάντες, μολυσμένα χείλη, « οι τιποτένιοι αγοραστές των άστρων», 

παντού αλαλάζουν,   οι ολίγιστοι..

      Μες  στους καπνούς , ανθισμένα λουλούδια , μαραμένα όνειρα  

κι ο βρυχηθμός των αλαζόνων.

           Στα χρόνια του Καυκάσου

           σε   τραγωδίες   ατέρμονες

           άκου   το  λυγμό των μνημείων 

           που άναψαν

           τα περάσματα του κόσμου.

     Βαθιά, στο άγραφο,  «Αεί ο Θεός  γεωμετρεί»  

κρατώντας απ’ το χέρι  την Αδράστεια.*

*Κόρη του Δία και της Ανάγκης,

 θεά της τιμωρίας,

 που έρχεται να αποκαταστήσει

  τη διαταραγμένη ισορροπία.

 © Σκουρολιάκου Μαρία