"ΠΡΙΝ ΑΠ' ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΆΗΜΕΡΟ"

"Καλό ταξείδι!"

 "Την έπλυνε, την ξεσκόνισε, την περιποιήθηκε, τις έλεγξε φρένα νερά και λάδια κι άμα τέλειωσε μ' όλα αυτά, την έσπρωξε σιγά-σιγά να βγεί στο πεζοδρόμιο.  Κι όπως την είχε στηρίξει στο πλαϊνό της σταντ, έκαμε μια περαντζάδα τριγύρω από την όμορφη μηχανή του, την Harley, για μιά τελευταία ματιά πριν από την βόλτα μαζί της.

  Την καβάλησε και πάτησε την μίζα της. Κι αμέσως, ένας βαρύγδουπος, αργόστροφος και  διακοπτόμενος σαν μικρές εκρήξεις ήχος, άρχισε να βγαίνει απ' τον σωλήνα της εξάτμισης : η μοναδική "μελωδία" που κάνει ο κύλινδρος της Harley.

  Βγήκε στον δρόμο και σε λίγο βρέθηκε να περνάει δίπλα απ' το παλιό γήπεδο και ν' ανεβαίνει αγόγγυστα την ανηφόρα στο Λαρνάκι.  Δεν χόρταινε τον αέρα που του'σπρωχνε τα μαλλιά προς τα πίσω κι εκείνον τον ήχο που'βγαζε ετούτο εδώ τ' αμερικάνικο δίτροχο κατασκεύασμα.

Πέρασε με μιαν ανάσα την Καμιώτισσα, τα παλιά μεταλλεία του Σκαλιστήρη, ενώ μετά απ' την διασταύρωση για τον Βαϊδερμπό, άρχισε να γκαζώνει, για νά'χει όλα τ' άλογα της μηχανής στην ανηφορική ευθεία για την Τρίπορη.  Σα να πέταγε...

  Έφτασε μέχρι τα μύδια του Μάνδρου.  Κι από 'κεί, γύρισε πάλι προς τα πίσω.  Σταμάτησε στο πλάϊ του δρόμου, δίπλα απ' την μεγάλη τρύπα της Τρίπορης και ξεπεζεύοντας απ' την μηχανή, βάλθηκε να τηράει κατά τον βορρά, τα νησάκια τ' Άϊ Κωνσταντίνου και τ' Άϊ Θανάση, την Ιτέα, το Χρισσό και τους Δελφούς.  Κι από πάνω ψηλότερα, τον Παρνασσό.

"Ωραία είναι εδώ", μονολόγησε.  "Εδώ θα μείνω".

  Κι εδώ έμεινε.  Το ξέρουν δε ετούτο το νέο από 'μέρες τώρα, η Ζαφειρούλα, η Έφη, η Κωνσταντίνα, η μάνα και τ' αδέρφια.  Μαζί με τόσους άλλους πολλούς φίλους και γνωστούς. 

Εδώ έμεινε.  Χωρίς όμως να μπορεί να ξαναδεί κανέναν απ' αυτούς.  Κι η θλίψη των δικών του ανθρώπων, αυτών που μείνανε πίσω, να μεγαλώνει μέρα με την μέρα, μαζί με τον πόνο της απώλειας.  Και δεν έχουν περάσει ακόμα ούτε 40 'μερες..." 

Για τον Τάκη.