ΠΕΤΙΜΕΖΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ

Το τάξιμο

 "Μου τάστειλε η Αλέκα. Πεσκέσι λέει, γιατί δεν τα κατάφερα αφ'εαυτού μου, να πάω στη Σουβάλα, όταν ο Σύλλογος Γυναικών έκαμε την γιορτή του πετιμεζιού.  Και μου τάχε κρατημένα : Ένα μπουκάλι με παραδοσιακό πετιμέζι κι ένα μικρότερο με ρακοπετίμεζο.  

Και τα δυο φτιαγμένα από τις επιδέξιες γυναίκες του Συλλόγου τους, απ' εκείνες εκεί τις ακούραστες σαν τις μέλισσες γυναίκες της Σουβάλας, που το αφκιασίδωτο μεράκι τους για την παράδοση του χωριού τους, έχουνε να το λένε όλοι εκεί τριγύρω απ' τον Κηφισό, ακόμα κι απ' την νοτιά του Παρνασσού, ίσαμε την Δωρίδα και την Φθιωτοβοιωτία. 
  Κίνησα δυό φορές φθινοπωριάζοντας εφέτος, να βρεθώ σ' εκείνον τον λατρεμένο τόπο, μα πότε τό'να, πότε τ'άλλο, δεν το μπόρεσα. Είχα όμως κατά νού, το τάξιμο της Αλέκας : "άμα θάρθεις, θα σε φιλέψουμε πετιμέζι".  Κι αφού κοντεύει να μεσιάσει ο Δεκέμβρης κι εγώ ακόμα δεν τα κατάφερα να πάω να πιώ καφέ εκεί, απέναντι απ' της Παναγίας την εκκλησία, βρήκε άνθρωπο η Αλέκα, που θα 'ρχόταν κατά την μεριά μου και σήμερα το πρωί μου τάστειλε :  
Δυό καστανόχρωμες υγρές ψυχές, βγαλμένες απ' τα ρογοστάφυλα, τα μεγαλωμένα στην βορινή πλευρά του Παρνασσού και σφαλιχτά κλεισμένες, μέσα σε δυό μικρές γυάλινες τσέπες.  
Αυτό ήταν το δώρο μου.

  Όμορφος τόπος η Σουβάλα, ευλογημένος. Με τους ανθρώπους της, να παινεύονται για το ριζιμιό τους, τιμώντας αξίες, πολιτισμό και παράδοση.  Κι άμα την δείς με την καρδιά σου, τότε σίγουρα θα την λατρέψεις.  Όπως εγώ, Λατρεμένη μου Πολύδροσος."