ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΗ - ΧΕΙΜΩΝΑΣ (χρονογράφημα)

Απριλοσάββατο 

   "Ετούτη εδώ, δεν είναι άνοιξη.  Ετούτη εδώ η φετεινή κατεβασά του χρόνου, σα μακρόσυρτο μοιρολόϊ μου φαίνεται.  Δεν άνοιξαν ακόμα τα πουκάμισα μπροστά απ' τα νεανικά στήθια κι ούτε τα σεντόνια διώξαν από πάνω τους, τη χειμωνιάτικη ζεστασιά και την ιδρωτήλα απ' τα κορμιά που ήσαν για τόσους μήνες σφιχταγκαλιασμένα από κάτω τους.  Ετούτη εδώ, δεν είναι άνοιξη...

  Κάτι πρασιές και κάποιες μυγδαλιές από νωρίτερα την μαρτυρήσανε, αλλά ετούτη η φετεινή άνοιξη, δε λέει να ξεπροβάλει ακόμα για τα καλά.  Λες και την βαραίνει κι αυτήνε ο φόβος κι άφησε τις βροχές και τους αέρηδες να τριγυρνάνε αδέσποτοι, ακόμα και τώρα που μπήκε ο Απρίλης.  
Ετούτη εδώ η φετεινή, δεν είναι άνοιξη.


  Κι αυτή εδώ η σημερινή σιωπή, να μου τρυπάει σαν το σουβλί τ' αυτιά, καθώς τριγυρνάω απ' τον ένα χώρο στον άλλον μέσα στα τοίχια του σπιτιού μου.  Με την ματιά μου, να φτάνει ίσα μέχρι την βιβλιοθήκη στον απέναντι τοίχο και στο ταβάνι από πάνω μου.  Ενώ η βροχή απ' όξω να συνεχίζεται και να φτάνουν οι σταλαματιές της, μέχρι και την καρδιά μου. Δεν αντέχεται άλλο ετούτο εδώ το καλογεριλίκι.

  Θέλω να σπρώξω παραπέρα τις σκέψεις μου, να ξεφύγουν απ' αυτόν τον επιτάφιο, αλλά είμαι σαν να μην έχω σκέψεις.  Θέλω να βάλω την ξεχασμένη φαντασία μου, να πάρει σφιχταγκαλιά τα όνειρά μου και να δώσει μιά και να ξεφύγει από ετούτο εδώ το κλουβί, αλλά δεν βοηθάει, ούτε ο καιρός, ούτε η ψυχή μου.  Σα να άδειασα τελείως...
Κι αυτή η αργομούρμουρη βροχή, να μη λέει να σταματήσει.

  Σάββατο σήμερα, πέρασε και το μεσημέρι, απόγεμα πιά κι αυτή η ψυχοπλακώστρα γκριζάδα στον ουρανό μαζί με την ψύχρα, διώξανε απ' τους δρόμους, όσους λίγους είχανε φτιάξει χαρτιά για ψώνια και για τρεχαλητό.  Ερημώσανε για τα καλά οι μουσκεμένοι δρόμοι και στα σφαλισμένα σπίτια, ανάψανε τα θερμαντικά και τα τζάκια.  Σάματης να κλειστήκανε όλοι μέσα στα σπίτια τους σαν κι εμένα, στο χωριό μου.  Και πίσω από πόρτες, τοίχια και παράθυρα, η αναδουλειά, η μοναξιά κι ο φόβος, να γίνονται βρισιές στο στόμα.  Όλοι μέσα...

  Ετούτη εδώ η φετεινή, δεν είναι άνοιξη.  Θές ο κορωνοϊός όπως τον λένε, θες ο χειμωνιάτικος καιρός, θες ακόμα κι ετούτο το τωρινό ψυχοπλάκωμα πούχει γίνει βάρος και πένθος μέσα μου, δεν μ' αφήνουν να προσδοκώ πλέον, ούτε τα χρώματα και τις μυρουδιές, ούτε τις γιορτές της πιο καλοδεχούμενης εποχής του χρόνου.  Αισθάνομαι σα νάμαι ολομόναχος, φερμένος με το ζόρι σε μια βουβή ολονυχτία και με το φέρετρο στη μέση του δωματίου.  Κι όπου νάναι, θ' αρχίσω να μιλάω με τα ντουβάρια τριγύρω μου.  Το άσχημο θάναι, όταν αρχίσω να πιστεύω ότι κι αυτά με ακούνε κι ότι μου απαντούν...
Δεν είναι άνοιξη, ετούτη η φετεινή.  Μαράζι είναι. Μαράζι, μοναξιά, φόβος και λύπη."

Ιτέα 4 Απριλίου 2020