ΜΙΑ ''ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ'' ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

                                              (φωτο Σωτήρης Κακκανάς-

                             Διαταύρωση Λουλουδάδικα Ιτέας)                           Θολούρα στην ζωή μας...

  
 '' ...Κιτρινίλα, θολούρα και γκριζαμάρα παντού. Μια μουρτζούφλικη μέρα η σημερινή, με τον Νοτιά να προσπαθεί να το γυρίσει σε Σοροκάδα, αλλά νάναι βαρύς ο κουβαλητός του αέρας απ' την πολλή σκόνη και να μην το μπορεί.

   Μια μπούφλα σήμερα, όπως λένε και στα Κράβαρα. Με την ανάσα νάναι δύσκολη και τα ρουθούνια νάναι βουλωμένα απ' την σκόνη.
Μια σκόνη κιτρινωπή, πούρθε κι έκατσε από πάνω μας, σπρωγμένη λέει απ τους αέρηδες της Αφρικής και νάχει ψυχοπλακώσει την διάθεσή μας και να μας έχει εξαφανίσει τον ορίζοντα. Και προς τον νότο και κατά τον βορρά.

   Μια απ' αυτές τις μέρες η σημερινή, που παρακαλάς ''βρέξε ρέ'', προσμένοντας να ανοίξει ο ουρανός κι ας γίνουν λάσπη οι δρόμοι, οι αυλές και τ' αυτοκίνητα. Μια μέρα που δεν είναι συνηθισμένη για εμάς τους Ιτιώτες, όπου το βλέμμα δεν φτάνει να περάσει την Ανδρομάχη κι όπου το μπλε-γάλαζο της θάλασσας, έχει πάρει το χρώμα της στάχτης.

   Τετάρτη σήμερα 23 Μαρτίου 2016 κι απ' το πρωΐ αυτή η κίτρινη αφρικάνικη σκόνη, που έχει κάτσει από πάνω από σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα όπως λένε, σα νάναι βρώμικο πέπλο που εμποδίζει τον ήλιο να ακουμπίσει την γή μας, αυτή η σκόνη λοιπόν ήρθε κι έδεσε με όλα αυτά που μας συμβαίνουν από χτές. Ήρθε κι έγινε θλίψη των ματιών για αυτά που είδαν το φώς στις Βρυξέλλες, ήρθε κι έγινε παραβάν για να χωρίσει και να κρύψει την καλαίσθητη και μυγιάγγιχτη αισθητική μας απ' τον ξεπεσμό του ''δυτικού'' πολιτισμού, προστατεύοντας τα ευρωπαϊκά ''ιδεώδη'' από την βαρβαρότητα της προσφυγιάς.

  Μια σκόνη που ήρθε σαν κοροϊδία στην προσδοκώμενη άνοιξη και που η Πολιτιστική Πρωτεύουσα, δεν μας έκανε το χατήρι και δεν μας άφησε να ράψουμε τις καινούριες και παραγγελμένες τουαλέτες μας.

   Μουρτζούφλα η μέρα σήμερα προπαραμονή της επετείου. Κι αν δεν έρθει η ανάσταση γρήγορα, ετούτη δώ η σκόνη, θα γίνει θλίψη και συνήθεια με το τσούξιμο των ματιών και το βαρειανάσεμα. Θα γίνει συντροφιά και συμβιβασμός στην Καλλικρατική πτώση μας και θα παρηγοριόμαστε μόνο με την ιδέα, ότι όπου νάναι θα βρέξει.

Κι ας γεμίσουμε από έξω κι από μέσα μας, με την συσωρευμένη από τόσο παλιά ''λάσπη'', που τρέφει ελπίδες για την ύπαρξή της, στο να μη φυσσάει και στο να μη βρέχει.

Τι ήταν κι ετούτο σήμερα. Να ψυχοπλακωνόμαστε στα καλά καθούμενα...''