"Στ'ς Δελφοί..."
"Που να χωρέσει μέσα στα μάτια μου ετούτο εδώ το φως, ετούτο εδώ το πράμα!... Πού να στριμωχτούν ετούτα εδώ τα σημερινά χρώματα, ανάμεσα στους παλμούς της καρδιάς μου και στις φαντασιώσεις του μυαλού μου!... Πως να καταφέρει ο εαυτός μου να στριμώξει σήμερα, ετούτες εδώ τις μυρωδιές της γής και τους ήχους του ιερού αέρα, μέσα στο κουτί που φυλάει ερμητικά τις θύμισες και τις ορμήνειες της ιστορίας. Της δικής μου, της ελληνικής ιστορίας.
Κυριακή πρωΐ στους Δελφούς με τον ήλιο του Απόλλωνα, να φωτίζει τον ναό του κι όλα τα τριγύρω του. Και με την χειμωνιάτικη φύση να γιορτάζει απάνω σ' ετούτον εδώ τον ιερό χώρο, το σκάρισμα της πρώϊμης ανοιξούλας.
Απόκαμα μέσα στο Μουσείο. Αν και δεν μού 'κανε καρδιά να φύγω. Μέχρι που φαντασιώθηκα τηρώντας με την ώρα τον Ηνίοχο, ότι σαν να με φώναζε γιομάτος παράπονο ο ναός του Απόλλωνα απ' τον αρχαιολογικό χώρο και με καλούσε να πάω κοντά του. Το ίδιο και το θέατρο, μαζί με το στάδιο!...
Αλλά, δεν είχα το κουράγιο. Μήτε και καθόλου χώρο για να βάλω μέσα μου κι άλλη ομορφιά, κι άλλη συγκίνηση, κι άλλη περηφάνεια.
Βγήκα απ' όξω κι έκατσα πάνω σε κάτι λαξεμένες πέτρες. Έπρεπε να φύγω. Εξ άλλου μεσημέριασε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου