ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΙΤΕΑ

Μια γρήγορη επίσκεψη

  “...Δεν περάσανε 5 λεπτά με το που κλείσαμε το τηλέφωνο και κατέ- φθασε.

- Μωρέ μόνος σου έκατσες να πιείς; μου είπε καθώς του άνοιγα την πόρτα να έμπει μέσα.

Κρατούσε και μια σακκούλα κι άρχισε να την αδειάζει απάνω στο τραπέζι της κουζίνας.

- Ετούτο εδώ είναι τυρί που τόφτιαξε ο πεθερός μου, συνέχισε,
βγάζοντας ένα μεγάλο κομμάτι τυρί φέτας, τυλιγμένο σε μια λαδόκολα. Κι ετούτες οι ελιές, είναι απ’ το κτηματάκι μου, είπε, ανοίγοντας για να τις ειδώ, όπως τις είχε βάλει μέσα σ' ένα πλαστκό δοχείο από γιαούρτι. Μόνος μου τις έχω φτιάξει. Και στο γιάλινο βαζάκι, σου στέλνει πεσκέσι η γυναίκα μου, λίγη φασολάδα απ’ το σημερινό φαγητό μας.

Σε ένα άλλο μικρό σακκουλάκι, είχε τυλιγμένα ένα παράξενο, λεπτό και μακρόστενο λουκάνικο και ένα μικρό κομμάτι κίτρινο τυρί, σαν γραβιέρα.

  Τούβαλα ποτήρι εμπρός του και το μισο-γέμισα με το κόκκινο κρασί που ήδη είχα αρχίσει να πίνω όταν με πήρε τηλέφωνο. Το μεζεδάκι μου ήταν λίγο σαλαμάκι, αλλά τώρα, έβαλα επάνω σε δυό πήλινα λίγες ελιές απ’ τις φερμένες και φέτα μαζί με το παράξενο λουκάνικο.

  Έκατσα απέναντί του. Σηκώσαμε τα ποτήρια, τσουγκρίσαμε και μ’ εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελο στο στόμα του, που καμμιά φορά νομίζεις ότι φωτίζει και το αμάλλιαγο κεφάλι του, μου είπε :

- Όλα θα πάνε καλά, θα δείς. Κι οι ανήμπορες τωρινές μέρες, δεν θάναι σε λίγο καιρό, τίποτε άλλο παρά θολές και άκακες αναμνήσεις.

Ήπιε δυό γουλιές και σηκώθηκε να φύγει. Βιαστικά ήρθε μου είπε, μόνο και μόνο για να μου φέρει να δοκιμάσω τις ελιές και το τυρί του. Κι έδωσε μιά κι έκανε κατά την εξώπορτα.

- Να βάλεις το λουκάνικο καμματιασμένο, μέσα σε μια ομελέτα. Και να με πάρεις τηλέφωνο να μου πείς πως ήταν, είπε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του φεύγοντας.

Άς είναι καλά..."

Ιτέα, Οκτώβριος 2017