Ο ΝΟΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ (Ιτιώτισσας) ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Ταύτιση

  Η καλή μας φίλη Βιολέττα, η  ‘’ξενητεμένη’’ από ετών στην Ιταλία Ιτιώτισσα γνωστή σε όλους μας ως Βέτυ, με μόνιμη κατοικία στην Cava Dei Tirreni, μια όμορφη πόλη της Καμπανίας σχεδόν εφαπτώμενη του Salerno, μας έστειλε το παρακάτω αναδημο- σιευόμενο κείμενο, το οποίο  ‘’ψάρεψε’’ στο διαδίκτυο.

  Πρόκειται για μια επιστολή-άρθρο μιας ελληνίδος με οικογένεια και μόνιμη κατοικία στην Αγγλία, μετά από την επιστροφή της από το θερινό της ταξείδι στην πατρώα της γη. Το κείμενο εδημοσιεύθη στην ιστοσελίδα ‘’www.allesgr.de’’ την οποία διατηρεί ένας έλληνας μόνιμος κάτοικος Γερμανίας.

 

   Όπως γίνεται αντιληπτό, ο νόστος για την Ελλάδα, είναι ο κύριος λόγος υπάρξεως αυτής της ιστοσελίδος, με την θεματολογίας της, να περιστρέφεται γύρω από την αγάπη των εκτός Ελλάδος ελλήνων για την χώρα μας και βεβαίως με την προσπάθεια διατηρήσεως των δεσμών αυτών των ανθρώπων με τις ρίζες των, σε ζώσα και ενεργή κατάσταση.

  Ανήκουσα σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων η Βέσυ, με την αγάπη της να μοιράζεται ανάμεσα στην Ιτέα και την Cava Dei Tirrani, με την οικογένειά της και την ζωή της στην Ιταλία και με τις οικογενειακές ρίζες της και τις αναμνήσεις της στην Ελλάδα, είδε το ‘’βίωμά’’ της σε αυτό το κείμενο μιας άλλης ελληνίδος της διασποράς και μας το έστειλε. Εκτεταμένα αποσπάσματα από το οποίο, ασμένως αναδημοσιεύουμε.

*************************************

Δεν είναι εύκολο το φευγιό. Όσο κι αν το θέλεις.

Δεν είμαι από αυτούς που τους λείπει η Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι την αγαπώ λιγότερο. Πως δεν αναγνωρίζω τα θετικά της. Πως δεν νιώθω υπερήφανη πολλές φορές για αυτήν και άλλα τέτοια ωραία. Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται όσο κι αν σε έχει πληγώσει η χώρα σου, όσο κι αν βλέπεις τα αρνητικά να μην νιώθεις έτσι, γιατί τελικά όλο αυτό είναι βιώματα, συναισθήματα, ανθρώπινες σχέσεις, αναμνήσεις και φυσικά οικογένεια. 

Δεν ξέρω αν ο λόγος που δεν μου λείπει η Ελλάδα είναι γιατί μου αρέσει η ζωή μου στην Αγγλία ή γιατί δεν μου άρεσε η ζωή στην Ελλάδα,αλλά νιώθω διάφορα όταν έρχομαι πίσω γιατί απλά δεν γίνεται να μην νιώθω.

..... παρά την κούραση και την νύστα που νιώθω, κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά κοιτάζοντας τον ήλιο που ¨βάφει¨ χρυσά τα κύματα και νιώθω μια γαλήνη. Αυτήν που νιώθεις όταν απολαμβάνεις κάτι που αγαπάς πολύ, όταν κλείνεσαι σε μια αγκαλιά που νιώθεις ασφάλεια. Αυτήν την ηρεμία που νιώθεις με αυτά τα γνώριμα πράγματα. Με τα οικεία…Φτάνοντας σπίτι,μπαίνω και ανοίγω τις πόρτες για να διώξω τη μυρωδιά της κλεισούρας και να μπει ήλιος. Ανεβαίνω τα σκαλιά ξυπόλυτη. “Μάρμαρο” σκέφτομαι. Αυτή η αίσθηση… Όχι της μοκέτας. Όχι του πλαστικού πατώματος. Αυτή την αίσθηση την έχω συνδέσει με Ελλάδα. 

....Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και αντικρίζω τη θέα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω στη βεράντα. Η ζέστη είναι αφόρητη τις πρώτες μέρες μέχρι το σώμα μου να συνηθίσει τον καιρό της Ελλάδας. Έτσι όπως νιώθω ζεστό από τον ήλιο το μάρμαρο στα πόδια μου, το βλέμμα μου πέφτει στο λάστιχο. “Πλατσούρισμα” σκέφτομαι και το πρόσωπο μου έχει πάρει αυτό το ύφος που παίρνουν τα παιδιά πριν την σκανταλιά. Ανοίγω το νερό κι αρχίζω να πλένω το μπαλκόνι παίζοντας με το νερό για να δροσιστώ. Πόσο χαλαρωτικό αυτό το πλατσούρισμα. Το λάστιχο,το νερό, το μάρμαρο. Πόσο Ελλάδα είναι όλο αυτό μέσα στο μυαλό μου. Το τραπέζωμα στην αυλή και η μυρωδιά από το γιασεμί. Ο απογευματινός καφές που τελειώνει με μπύρες και φαγητό τις πρώτες πρωινές ώρες. Που ξεκινάς εσύ κι άλλος ένας και καταλήγει παρέα δέκα ατόμων. Ελλάδα σκέφτομαι. Απογεύματα στην παραλία την ώρα που φεύγει ο κόσμος, “πέφτει” ο αέρας κι η θάλασσα ηρεμεί. Βράδια στο μπαλκόνι να κοιτάζω ώρες ατελείωτες τα αστέρια και το φεγγάρι. 

Ξέρω όλα τα αρνητικά της Ελλάδας. Είναι όλα όσα με έκαναν να φύγω. Ξέρω όμως και τα θετικά της. Ξέρω επίσης πως είμαι από αυτούς τους συναισθηματικούς ανθρώπους που για όσα αγαπούν πάντα ψάχνουν να βρουν μια δικαιολογία για να μην σταματήσουν να νιώθουν αυτή την αγάπη. ....

...Δεν είναι εύκολο το φευγιό. Όσο κι αν το θέλεις. Όσο κι αν σου αρέσει η ζωή σου αλλού. Όσο κι αν δεν σου άρεσε η ζωή στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από όσους αγαπάς. Από όσα έχεις τις ωραίες αναμνήσεις της νιότης σου. Από τους φίλους που αγαπάς. Μα πιο πολύ από όλα δεν είναι εύκολο να ακούς τον πατέρα σου άθελά σου. “Ποιος ξέρει αν θα είμαστε και του χρόνου εδώ να τους δούμε πάλι;” της είπε και σκούπισε τα δάκρυά του μην τον δω. 

Δεν είναι εύκολο το κλάμα του πατέρα σου -που το είδες πρώτη φορά- όταν του πήρες μακριά τα εγγόνια του. 

Δεν είναι εύκολο το κλάμα της μάνας σου όταν φεύγει το παιδί της. Ούτε η αίσθηση πως ότι κι αν χρειαστούν ή χρειαστείς είναι μακριά σου. 

Δεν είναι εύκολο να πω κάτι στα παιδιά μου όταν μένουν βουβά μετά τον αποχωρισμό και μου λένε “Δεν θέλω να κλαίει ο παππούς και η γιαγιά” ή ότι θέλουν κοντά τα ξαδέρφια τους. 

Δεν είναι εύκολο… και όλα αυτά είναι στην Ελλάδα. Τόσα πολλά που με κάνουν να χαρώ όταν τα βλέπω και να στεναχωριέμαι όταν τα αποχαιρετώ. 

Σαν παιδί λοιπόν κι εγώ στην καρδιά μου θα κρατήσω αυτόν τον ενθουσιασμό που έχει το αντάμωμα και σαν παιδί δεν θα σκέφτομαι τους αποχωρισμούς. Θα κρατήσω στην καρδιά μου την Ελλάδα που θέλω.

Μαργαρίτα Γεροχρήστου

http://www.allesgr.de/…/den-ine-efkolo-na-fevgis-apo-tin-el…