ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΤΡΟΦΟΥ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΩΣ, ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΝΩΜΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ (άρθρο)

Σε αναζήτηση του νέου

Κυβέρνηση και κόμμα πολιτικού (σου)ρεαλισμού

(despoinaspanoudi.blogspot.gr)

Το τελευταίο διάστημα και συγκεκριμένα από τότε που εξελέγη «η πρώτη αριστερή κυβέρνηση μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη» (Αλέξης Τσίπρας, 30/8/2015), έχω την εντύπωση ότι
συνομιλώ με την πρωτοπορία της κοινωνίας. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός, ότι φίλοι, γνωστοί ή και τυχαίοι συνομιλητές, έχουν καταλάβει, αναλύσει και κάνει προβλέψεις που επαληθεύονται, σε αντίθεση για παράδειγμα με αυτούς που το κάνουν κατ’ επάγγελμα όπως οι δημοσιογράφοι ή πιο συστηματικά όπως οι πολιτικοί. Ειδικά τα οργανωμένα μέλη των κομμάτων μοιάζει να διατελούν σε σύγχυση κατά πλειοψηφία. Όσο ψηλότερα βρίσκονται στην ιεραρχία (τυπική ή άτυπη) τόσο πιο αντιφατικά τοποθετούνται και φέρονται. Φαινόμενο που παίρνει πρωτοφανή διάσταση ανάμεσα στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία των οποίων, από την κυβέρνηση μέχρι τις οργανώσεις μελών, είτε δεν κατανοεί, είτε επιλέγει να κάνει ότι δεν κατανοεί, είτε κατανοεί, αναλύει και πράττει τα αντίθετα, είτε κατανοεί αλλά δεν δύναται  να πράξει σύμφωνα με αυτά που κατανοεί. Μερικά μέλη, έχουν ήδη αποχωρήσει και κάποιοι ετοιμάζονται να ακολουθήσουν.

«Η ζωή κυλάει χωρίς να κοιτάει τη δική σου μελαγχολία», είναι η ταιριαστή μελωδική υπόμνηση για όσους καταθλίβονται που είναι υποχρεωμένοι είτε να υλοποιούν είτε να υποστηρίζουν την υλοποίηση του 3ου μνημονίου, παρότι γνωρίζουν ότι αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Κυλάει ίδια και απαράλλαχτα όπως και πριν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση (κλπ). Σκληρή καταστολή, ωμή βία και εκδικητικές καταδίκες για όσους τόλμησαν να εναντιωθούν  στην νέα συμφωνία διαδηλώνοντας στο Σύνταγμα στις 15 Ιουλίου. Διαδήλωση που έγινε χωρίς τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, που ωστόσο κεντρικά στελέχη του διακηρύσσουν ότι θα αγωνιστούν μαζί με τον λαό για να απεγκλωβιστεί από το μνημόνιο και να απωθήσει τα αντιλαϊκά μέτρα που θα εφαρμόζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στην κυβέρνηση και θα ψηφίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είναι στη βουλή.

Η ζωή κυλάει, με τις τράπεζες να τηλεφωνούν και πάλι στους οφειλέτες και να τους απειλούν ότι με το πρόσφατο νομοθέτημα έγιναν πιο εύκολοι οι πλειστηριασμοί. Με ολίγα ψίχουλα φιλανθρωπίας από την Ε.Ε. για τους πένητες, με τους μεγαλοκαρχαρίες απείραχτους, με την δημόσια περιουσία και τα κοινά αγαθά υπό εκποίηση. Με τη δαμόκλειο σπάθη της υπερφορολόγησης για τα είδη προς εξαφάνιση της ελληνικής ανθρωποπανίδας όπως οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι και γενικότερα οι μικρομεσαίοι. Με την μεγαλύτερη επισφάλεια για το μέλλον των ολοένα και συρρικνούμενων συντάξεων αλλά και την απομάκρυνση της πιθανότητας να λάβουν σύνταξη οι επόμενοι.  Mε τους πρόσφυγες πολέμου αβοήθητους από την Πολιτεία. Με μια νέα στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ, - την πρώτη που υπογράφει με άλλη χώρα πλην των ΗΠΑ- ώστε εφεξής να συμπαραστεκόμαστε στους Παλαιστίνιους, βοηθώντας αυτούς που τους σκοτώνουν. Με τα διόδια των μεγαλοεργολάβων απείραχτα. Με την καταστροφή στις Σκουριές να συνεχίζεται. Με τις αντεγκλήσεις στα πάνελ όπου η εκάστοτε αντιπολίτευση καυτηριάζει την αθέτηση υποσχέσεων της εκάστοτε κυβέρνησης, χωρίς να μπαίνει σε επισφάλεια η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Με στοχοποίηση μέχρις εξόντωσης όσων διαφωνούν με το μνημόνιο.

Η ζωή κυλάει με τις εσωκομματικές διαμαρτυρίες να μην κατορθώνουν να αρθρωθούν σε ένα κοινό πεδίο για την περιφρούρηση των «καταστατικών και προγραμματικών πλαισίων» που περιέπεσαν σε αχρηστία και είναι προς αντικατάσταση  στο επερχόμενο έκτακτο συνέδριο. Κυλάει σε μια άγονη και άχαρη εσωστρεφή διαπάλη για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη. Οι ομοφρονούντες με τον αρχηγό, το έχουν λύσει το πρόβλημα: Λέμε ότι θέλουμε, με κεντρική ιδέα «να σώσουμε τη χώρα από τη χρεωκοπία», «Τσίπρας- λαοφιλής ηγέτης», «αναδείξαμε το πρόβλημα στην Ευρώπη» , «θα βρούμε ισοδύναμα, θα φέρουμε επενδύσεις και θα κάνουμε μεταρρυθμίσεις». Οι αντιφρονούντες από την άλλη βρίσκονται σε δεινή θέση. Υπάρχει η στάση «Όχι στο όνομά μου, αλλά με την υπογραφή μου» μεθερμηνευόμενη στο «Να σώσουμε τα αριστερά προσχήματα, καταγγέλλοντας  το μνημόνιο, αλλά να αφήσουμε τη βουλή να το εγκρίνει πριν υπάρξει αντίδραση από το κόμμα».   Αυτή η στάση έδωσε την πλειοψηφία στις επιδιώξεις της κυβέρνησης στην τελευταία Κ.Ε., που τελικά έγινε για να επιβεβαιώσει την ηγεμονία Τσίπρα: Η Κ.Ε. δεν πήρε καμία απόφαση σχετικά με την έγκριση του μνημονίου, παρότι είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις του συνεδρίου τις οποίες υποτίθεται ότι εκλέχθηκε για να περιφρουρήσει. Επικύρωσε απλώς το αίτημα του πρωθυπουργού για έκτακτο συνέδριο κατόπιν εορτής. Καμία έκπληξη για όσους γνωρίζουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του και μέχρι σήμερα, αλλά οδυνηρή έκπληξη για όσους πίστεψαν ότι υπήρχε περιθώριο αλλαγών και δημοκρατικής λειτουργίας. Υπάρχει ακόμη η στάση «όταν λέμε όχι, εννοούμε όχι» που ωστόσο δεν συγκροτείται σε ενιαία συμπεριφορά έστω και για να ειπωθεί αυτό το όχι. Το κυρίαρχο τμήμα προσπαθεί ανεπιτυχώς  να μην χρεωθεί τη διάσπαση και δεν θέλει να χρεωθεί  την πτώση της κυβέρνησης, η οποία είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν κινδυνεύει από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα όχι, εκφράζονται επίσης με διακριτό τρόπο, αποδυναμώνοντας την εμβέλεια που θα μπορούσε να έχει το ΟΧΙ εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.

Η αριστερή παρένθεση δεν πρόκειται να κλείσει γιατί ουδέποτε άνοιξε. Αυτό που άνοιξε ήταν η υπόσχεση της κυβέρνησης της αριστεράς που διαψεύστηκε σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Διαψεύστηκε όταν υπουργοποιήθηκαν και διορίσθηκαν με άγνωστες διαδικασίες ευάριθμοι υποστηρικτές του οικονομικού κατεστημένου σε θέσεις–κλειδιά. Όταν προεδροποιήθηκε ο συντηρητικός Π. Παυλόπουλος. Όταν υπονομεύθηκε από την αρχή η διαπραγμάτευση αφού δεν έγινε ούτε μια ενέργεια για να ισχυροποιηθεί η διαπραγματευτική μας θέση, αλλά αντίθετα εξαντλήθηκαν όλα τα αποθέματα της χώρας, ώστε να συρθούμε με το μαχαίρι στο λαιμό σε αιματηρή  συνθηκολόγηση. Όταν αναγνωρίσθηκε πλήρως το χρέος και η κανονική αποπληρωμή του με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και φυσικά όταν ανατράπηκε σχεδόν αυτόματα το 61,3 % του Όχι στο δημοψήφισμα.

Επιστροφή στην ανώμαλη κανονικότητα λοιπόν; Όχι ακόμη. Όχι όσο δεν υπάρχει ορατή διέξοδος για τις κοινωνικές ανάγκες. Είμαστε πάλι σε αναζήτηση του νέου που δεν έχει ακόμη  γεννηθεί και  η εποχή των τεράτων είναι ακόμη σε εξέλιξη.