Λιγόχρονη
ανάσα
Μεσημέρι 12:30' και μέσα στην ''Μεταμόρφωση'' δεν έπεφτε καρφίτσα. Μήτε κι ο αγέρας έφτανε για όλους. Ποστιασμένοι όλοι τριγύρω απ' εκείνο το ανθοσκέπαστο μακρόστενο κουτί, που μέσα του έκλεινε 12 καλοκαίρια κι ένα ακόμα.
Κηδεύαμε την Ελενίτσα σήμερα.
Και λέω κηδεύαμε, γιατί δεν ήσαν εκεί μόνο οι δικοί της, οι φίλοι της και οι γνωστοί της. Εκεί, τριγύρω απ' το σφαλισμένο ολόλευκο νεκροκρέβατο της Ελενίτσας, βρέθηκαν όσοι πόνεσαν για αυτό το παιδί, όσοι βοήθησαν την ελπίδα για να ξαναδώσει η ζωή το φιλί της σ' αυτό το κορίτσι, όσοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να χαιρετίσουν για τελευταία φορά την νικημένη σάρκα της αθωότητας.
Κηδεύαμε την Ελενίτσα σήμερα. Έναν 13χρονο αγέρα, παιδεμένον στα στερνά του, από έναν άδικο κι αναίτιο βασανισμό. Λες κι' αυτό που ταίριαζε στην ηλικία της, δεν ήταν η χαρά, δεν ήταν η ζωή και το όνειρο, αλλά η οδύνη κι ο αφανισμός.
Και πως να κηδέψεις την προσμονή για το μέλλον και την δίψα για την ζωή, μπροστά στα νωτισμένα μάτια των συμμαθητών της, πού σαν μαύρο λεφούσι γιόμισαν όλους τους χώρους μέσα κι έξω απ' την εκκλησία; Και τι να πείς σ' αυτά τα παιδιά, που κρατώντας άσπρα λουλούδια θέλησαν νάναι εκεί, κοντά στην φιλενάδα τους;
Σαν μονότονος ήχος από χορδή βιολιού, ένα μοιρολόϊ σκέπαζε τους ψαλτάδες και τους παπάδες και κάθε τόσο ένας δυνατός λυγμός, δεν άφηνε το βλέμμα κανενός μας, να φύγει επάνω από το μικρό διαβατήριο της Ελενίτσας για τον άλλο κόσμο.
Κι απ' έξω, μια πόλη παράλυτη, μια αγορά ακίνητη και με τα μάτια και την σκέψη στραμμένα εκείνη την ώρα κατά την εκκλησία. Σαν νάτανε Παρασκευή, πριν απ' την Αποκαθήλωση. Βουβαμάρα, ακινησία, θλίψη.
Έκλεισε ο δρόμος απ' τον κόσμο απ' έξω απ' την ''Μεταμόρφωση''. Και στα σκαλιά της εκκλησιάς, μοιράζανε ολόλευκες μπομπονιέρες με κουφέτα... Ωσάν νάχαμε γάμο σήμερα και δίναμε την 13χρονη νιότη, σαν νύφη στον αιώνιο γαμπρό.
Μόνο που, αντί να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησιάς, ακουμπισμένη στο μπράτσο του πατέρα της, τώρα την κατέβαζαν πάλι ντυμένη στ' άσπρα, με τον πατέρα και την μάνα να την περιμένουν κλαίγοντας, πίσω από ένα μαύρο μακρόστενο αυτοκίνητο...
Άχ!... Ελενίτσα...
Κι ήμουνα ηθελημένος μάρτυρας, μαζί με τόσους άλλους, να βλέπω την Τραγωδία να φτάνει στο τέλος της και από την ίδια ώρα να αρχίζει το δύσκολο που έμεινε πίσω.
Άχ!... Ελενίτσα... ''
Κάποιες ανώτερες διδασκαλίες λένε πως μια ψυχή που φεύγει νωρίς είναι για να διδάξει πράγματα στις άλλες ψυχές που μένουν πίσω ενσαρκωμένες. Το φευγιό της Ελένης και ο τρόπος "προετοιμασίας" για την αναχώρησή της, έμαθε πάρα πολλά σε πολλούς. Δεν μένει παρά να κρατήσουμε αυτά τα μαθήματα και να τα εφαρμόσουμε απο δω και πέρα στις ζωές μας. Για εμάς τους ίδιους και για όλους όσοι έχουν ανάγκη και υποφέρουν με οποιονδήποτε τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτυχε να περάσω την ώρα τη νεκρώσιμης πομπής από τον δρόμο Ιτέας-Γαλαξιδίου και το θέαμα ήταν συγκλονιστικό... Το πλήθος κόσμου που ακολουθούσε το αυτοκίνητο με το άψυχο κορμάκι του παιδιού μέσα στο φέρετρο κρατώντας μπομπονιέρες στο χέρι και μικρά παιδιά με ποδήλατα στην άκρη του δρόμου έχοντας από ένα λουλούδι στο χέρι ήταν εικόνες που μένουν αξέχαστες και αναπόφευκτα μας βάζουν όλους σε σκέψεις. Ας είναι αναπαυμένη η Ελενίτσα...
ΑπάντησηΔιαγραφή