ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ένας αλλόκοτος βροχάρης

  "Το πρωϊ, έβρεχε. Είχε όμως αρχίσει να ποτίζει το χώμα από βραδύς και το συνέχιζε ίσαμε σήμερα το πρωϊ, μια φθινοπωρινή και καλοδεχούμενη βροχή, μια βροχή με ρυθμό, ήρεμη και χωρίς αστραπόβροντα.  Με μικρά διαλείμματα κάθε τόσο, αλλά με το νερό να μη λιμνάζει στα ξέφωτα και να μη κυλάει σαν ποτάμι στους δρόμους. 

  Ξαναβγήκε ο ήλιος όμως μεσημεριάζοντας κι ο ουρανός του χωριού μου ξανάγινε καταγάλανος, μόνο με κάτι μικρά κι αχνά ασπροσύννεφα σπαρμένα εδώ κι εκεί στον ορίζοντα, να σκιάζουν την θάλασσα που απλώνεται από 'δώ έως τον Μωριά, λίγο λιγότερο απ' ότι σκιάζουν οι κακοπαθημένες ιτιές, οι φυτεμένες στον χώρο της Μαρίνας.  
   Η υγρασία πάντως, είχε μπολιάσει για τα καλά την καθαρή ατμόσφαιρα και μαζί με το λίγο δροσό που σερνόταν πάνω απ' τα σπίτια, τους δρόμους και το λιμάνι, δεν σε άφηνε να κάτσεις σε μαγαζί στην παραλία, τηρώντας τον νότο και πίνοντας τσίπουρο.  Θάταν σαν παρακάλεμα της αρρώστιας, νάρθει να σε βρεί.
Ιτέα, Δευτέρα σήμερα, 18 Νοέμβρη 2019. Άλλη μέρα, η σημερινή.

  Η χθεσινή όμως, ήταν άλλη μέρα.  Με τον αγέρα λουφαγμένον, με τον ήλιο μοναχόν του εκεί ψηλά και με την ακύμαντη θάλασσα να λαμπυρίζει λουσμένη απ' το φώς του, εκεί, μπροστά στα μάτια μου, κατά την μεριά του νότου.

  Γιομάτη από κόσμο εχθές η παραλία.  Κυριακή βλέπεις, σχόλη, με την θερμοκρασία να αρχίζει από 2 και την διάθεση του καθενός ν' αποζητάει, ή τον πολυποίκιλο καφέ, ή το μεζεδοσυνόδευτο τσίπουρο και το κρασί.  
Ιτέα, Κυριακή εχθές, 17 Νοέμβρη 2019.  Άλλη μέρα, η χθεσινή.

  Κάτσαμε στης Κατερίνας, την Πολωνέζα που λέμε, σιμά στην θάλασσα και κάτω απ' το χαμηλόπευκο.  Μας έταξε για μεζέ  μοσχαρίσα λιανοκομμένη σπάλα, μαγειρεμένη με φρέσκια τομάτα, κόκκινο κρασί και δαμάσκηνο.  Κι ώσπου να τα φέρει, η Δέσποινα που καθόταν παραπέρα με την παρέα της, πρόλαβε και μας έστειλε για κέρασμα, μισό κιλό ροζέ διστομίτικο.
  
Μεσημεράκι ήτανε, στο χωριό μου, δίπλα στην θάλασσα, με την ψαρόβαρκα στα 15 μέτρα μακριά μας να ξεπουλάει την ψαριά της και στο μαγαζί της Κατερίνας να μην περισσεύει καρέκλα, ούτε για ν' ακουμπήσω το θόλωμα των ματιών μου, ούτε και τους χτύπους της καρδιάς μου.
Άλλη μέρα, η χθεσινή..."