ΚΙΝ/ΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ : ΜΕ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑ- ΣΗ Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ

Παρασκευή 27/10/2017 και ώρα 9μμ

Θεατρικό έργο

«Μάμμα Τόνι»

Του νομπελίστα Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΤΕΑΣ ανοίγει και φέτος τη χειμερινή περίοδο με ένα θεατρικό έργο..

Τιμάμε τον νομπελίστα Ιταλό θεατρικό συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιό ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ που έφυγε από τη ζωή πριν ένα χρόνο και τη σύντροφό του Φράνκα Ράμε που έζησαν μαζί 62 χρόνια (από το 1951 μέχρι τον θάνατό της το 2013).

Φιλοξενούμε στην Ιτέα τη Θεατρική Ομάδα Πειρα(γ)μα με την παράσταση "ΜΑΜΜΑ ΤΟΝΙ" ένα θεατρικό έργο που έγραψε ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε. Ερμηνεία: Ειρήνη Μελά. Σκηνοθεσία Μετάφραση: Αγγελική Κασόλα

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:

Η «Μάμμα Τόνι» όταν μαθαίνει ότι οι φασίστες περνούν και πάλι από την πόλη της, αυτή τη φορά ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι για να εκφωνήσουν τους λόγους τους στην πλατεία, – μίας πόλης που θρήνησε πολυάριθμα θύματα στα χέρια των φασιστών- αγριεύει, σηκώνεται από την πολυθρόνα της, αρπάζει τη μαγκούρα της και ορμάει μονάχη να τους διώξει.

Ο μονόλογος αυτός, σχεδόν άγνωστος, ανήκει στην περίοδο των αντιφασιστικών μονολόγων των Φο/Ράμε, βασισμένων σε μαρτυρίες υπαρκτών προσώπων από την Ιταλική Αντίσταση στο φασισμό. Πρωτοπαρουσιάστηκε με την Φράνκα Ράμε να ενσαρκώνει αυτή τη συγκλονιστική μάνα της αντίστασης στην μεγάλη πλατεία της Παβίας στις 25 Απριλίου του 1971.

Λίγα λόγια για την παράσταση:

Με τον χαρακτηριστικό τρόπο των Ράμε και Φο εκείνης της περιόδου, η αφήγηση στη «Μάμμα Τόνι» κινείται μέσα από απανωτές εναλλαγές που αποτελούν πρόκληση για τον ηθοποιό: από το γκροτέσκο, τον αυτοσαρκασμό, τη σάτιρα, έως την ψύχραιμη κατάθεση, τη συγκινησιακή φόρτιση και την τραγικότητα. Στην προσωπική μαρτυρία της Μάμμας Τόνι μνημονεύονται οι αγώνες, οι ελπίδες αλλά και οι νεκροί των ανταρτών, νεκροί του τότε και του τώρα που δεν μας επιτρέπουν να μένουμε άπραγοι μπροστά την εξάπλωση του φασισμού…

Για την Φράνκα Ράμε:

Μετά και τον πρόσφατο θάνατο της ηθοποιού, συγγραφέα θεάτρου και πολιτικής ακτιβίστριας Φράνκα Ράμε (29 Μαϊου 2013), η ομάδα πείρα(γ)μα θέλοντας να τιμήσει και να υπενθυμίσει το αντιφασιστικό της έργο, παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα αυτόν τον σημαντικό μονόλογο μέσα από την ερμηνεία της Ειρήνης Μελά. Το αντιφασιστικό έργο της Φρ. Ράμε την στοχοποίησε και υπήρξε αιτία για την απαγωγή, το βασανισμό και το βιασμό της το 1973 από σκιώδη φασιστική οργάνωση που δρούσε κατ' εντολήν της Καραμπινιερίας του Μιλάνου, όπως αποκαλύφθηκε 25 χρόνια αργότερα όταν το έγκλημα τους είχε πλέον παραγραφεί. Η Φράνκα Ράμε, δύο μήνες μετά την επίθεση που δέχτηκε, επέστρεψε στη σκηνή και τους πολιτικούς αγώνες πιο δυνατή και αποφασισμένη με μία νέα σειρά από αντιφασιστικούς μονολόγους. Συνέχισε να αγωνίζεται πάντα δίπλα στον άντρα της το Ντάριο Φο με πείσμα, δυναμισμό κι αγάπη μέχρι και την τελευταία της στιγμή πριν πεθάνει…

Είπαν για την παράσταση

Μάρω Τριανταφύλλου «Εποχή»

«...Η Αγγελική Κασόλα σκηνοθέτησε με σεβασμό την καλή ηθοποιό Ειρήνη Μελά και με τις μουσικές επιλογές  έφερε την ιταλίδα αντιφασίστρια στην ελληνική αγωνιστική παράδοση, με εναλλαγές λυρισμού, επικότητας, τραγικότητα, αυτοσαρκασμού ακόμα και στοιχεία γκροτέσκο.»

«Πολύ ενδιαφέρων μονόλογος, με διαρκείς εναλλαγές του δραματικού και του κωμικού στοιχείου, συγκινείσαι, γελάς, ξανασυγκινείσαι... Συγκινητική και η μουσική επένδυση. Μια αξιέπαινη προσπάθεια από την Ομάδα Πείρα(γ)μα, που αξίζει στήριξης!» 

«Συγκινητική παράσταση αλλά με πολλά κωμικά στοιχεία. Εξαιρετική η ερμηνεία της Μελά. Εναλλάσσει τους ρόλους τόσο εύκολα, περιγράφει τόσο ζωντανά που έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ολόκληρο θίασο μπροστά σου. Μονόλογος που γεμίζει τη σκηνή.»

«Απλά συγκλονιστικό. Ένας μονόλογος αντιφασιστικής αφύπνισης, από μια ηθοποιό που συγκλονίζει και καθηλώνει. »

«Συγκλονιστική η ερμηνεία και πολύ δυνατό το θέμα!»

Ο Ντάριο Φο και το βραβείο Νόμπελ

Ο Ντάριο Φο για πολλά χρόνια ήταν ανεπιθύμητος σε πολλές χώρες και οι ΗΠΑ για χρόνια δεν του επέτρεπαν την είσοδο. Στις μέρες μας οι παραστάσεις των έργων του ξεπερνούν σε συχνότητα πολλούς άλλους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς.

Το Σεπτέμβρη του 1997, καταξιωμένος πια σε όλο τον κόσμο, πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, από τη Σουηδική Ακαδημία, με μια σπάνια και πολυσήμαντη αιτιολογία: «Το βραβείο Νόμπελ, απονέμεται στο Ντάριο Φο, γιατί, μαζί με τη Φράνκα Ράμε, ηθοποιό και συγγραφέα, συνεχίζοντας την παράδοση των μεσαιωνικών giullari, περιγελά και καυτηριάζει την εξουσία, αποκαθιστώντας έτσι την αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων ταπεινών ανθρώπων…».

Απόφαση που, όπως είπε ο ίδιος στην ομιλία του, προκάλεσε αναταραχή, τόσο στους κύκλους του Πάπα, όσο και στους ιταλικούς κύκλους των «εκλεκτών». Η ομιλία του Ντάριο Φο με την παραλαβή του βραβείου, συνοδευόταν από 25 σκίτσα του, γιατί «μ΄ αυτό μου δίνεται η ευκαιρία να αυτοσχεδιάσω, να εξασκήσω την φαντασία μου και να σας αναγκάσω να χρησιμοποιήσετε και τη δική σας φαντασία…». Η ομιλία του ενώπιον της Σουηδικής Ακαδημίας, δεν ήταν μια τυπική ομιλία παραλαβής ενός βραβείου. Ήταν ουσιαστικά μια θεατρική παράσταση που περιλάμβανε καλαμπούρια, κίνηση, παντομίμα, αφήγηση.

«Σε όλη την ζωή μου» -έλεγε- «δεν έγραψα ποτέ κάτι μόνο και μόνο για να διασκεδάσω τους θεατές. Πάντα προσπάθησα να βάλω μέσα στα γραπτά μου αυτή την ρωγμή την ικανή να θέσει σε κρίση τις βεβαιότητες, να θέσω υπό αμφισβήτηση τις απόψεις, να ανοίξω λίγο τα μυαλά.»