ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (ράθυμες σημειώσεις)

Νωχέλεια...

   "...Η ραστώνη τ’ Αυγούστου φορά τα καλά της σήμερα. Μια μέρα σχόλη, ζεστή κι ηλιόφωτη, με το μελτεμάκι να κάνει την θάλασσα ν’ ανατριχιάζει, αλλά κι αυτή ακόμα, να μην έχει διάθεση ούτε για χαμηλό κυματισμό.

Απομεσημέριασε. Κοπάσανε οι θόρυβοι απ’ τους μπανιαριστές, λιγοστέψανε στους δυο κεντρικούς δρόμους τ’ αυτοκίνητα κι ερήμωσαν και τα παραλιακά μαγαζιά από φερτούς και ντόπιους.

   Κυριακή 20 Αυγούστου 2017, Ένα ζεστό απομεσήμερο στην Ιτέα. Και μέσα σ’ αυτή την νωθρή ατμόσφαιρα, να μην υπάρχει διάθεση, ακόμα ούτε και για σκέψεις, μπας και μ’ αυτές χαλάσει, ετούτη εδώ η σημερινή κι αρχόντισσα ραστώνη αυτής της μέρας. Νωχέλεια!...

   Μισόκλεισα τα μπατζούρια για να σκοτεινιάσει λίγο το δωμάτιο κι άνοιξα τα τζαμλίκια, αφήνοντας την κουρτίνα να διαφεντεύει με τον κυματισμό της, το έμπα και το έβγα του αέρα μέσα στον χώρο. Θέλεις η ώρα, θέλεις το κυριακάτικο μεσημεριανό φαγητό, θέλεις η διάθεσή μου, μ’ έκαναν να πιστεύω ότι το καλύτερο για αυτήν εδώ την ώρα, ήταν το κρεββάτι μου. Μην σου πω ότι σαν να το άκουσα κι όλας να με καλεί!... Νωχέλεια...

   Τ’ Αυγούστου κυριακάτικο απομεσήμερο στο χωριό μου. Με τον ήλιο να πολεμάει να κρατηθεί ψηλά, με την θάλασσα να σιγανο-κοροϊδεύει το ανίσχυρο μελτεμάκι και με το μυαλό μου να μην θέλει να σκεφτεί, ούτε τ’ όνομά μου.

  Κι ενώ τα μάτια μου κλείνουν κι ο μεγαλύτερος θόρυβος μέσα στο δωμάτιο είναι η ανάσα μου, μου ήρθαν στον νου, εκείνοι οι μοναδικοί στίχοι του ποιητή Διονυσίου Σολωμού που περιγράφουν μοναδικά και με τον τρόπο του μεγάλου μας ποιητή, την Γαλήνη :

“ δεν ακούγεται ουτ’ ένα κύμα, εις την έρημη ακρογιαλιά,

λές κι η θάλασσα κοιμάται, μέσ’ της γης την αγκαλιά “

Καλό απόγευμα. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού..."