ΑΠΟ ΤΗΝ (αγνοηθείσα) ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΙΤΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

Λησμονιά (;)...

(ο Νίκος Μπισμπίκας με μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου)

     Ελάχιστοι ήσαν τελικά, οι προσελθόντες το Σάββατο το απόγευμα στο “Κυριακοπούλειο”, όπου ο Σύλλογος Μικρασιατών Ιτέας, είχε προγραμ- ματίσει την ετήσια εκδήλωσή του για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ελάχιστοι ήσαν τελικά οι δευτέρας, τρίτης και τετάρτης γενεάς απόγονοι, οι έλκοντες την καταγωγή εκ Μικράς Ασίας και οι οποίοι κατοικούν στην Ιτέα, οι αισθανόμενοι την ανάγκη ή ακόμη και την περιέργεια, στο να αποτίσουν έστω έναν ολιγόλεπτο φόρο μνήμης σε εκείνη την αποφράδα για την ανθρωπότητα ημέρα : Την ημέρα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους.

   Και αυτό ενδεχομένως, να είναι ένα δείγμα της “ελαφριάς” εποχής μας. Ένα δείγμα της απαρέσκειας των σημερινών ανθρώπων στο να ενθυμηθούν και να τιμήσουν πρόσωπα και γεγονότα, τα οποία εσημάδευσαν την ιστορία μας, την οντότητά μας ως έθνους, ακόμη και τους λόγους της ιδίας της υπάρξεώς μας. Ένα δείγμα της παγιωμένης πιά “προχειρότητος” και του προκύψαντος μηδενισμού της καθημερινότητός μας, ικανό να απομακρύνει τους ανθρώπους και ειδικά την νεολαία, από την ιστορία μας κι από τις ίδιες τις ρίζες μας.

   Σάββατο απόγευμα και μέσα στην άδεια σχεδόν αίθουσα εκδηλώσεων του “Κυριακοπούλειου”, ο Νίκος Μπισμπίκας, Μικρασιάτης  ών και ο ίδιος, άρχισε να παρουσιάζει την επετειακή για την άλωση εργασία του με την ονομασία “Άγγιγμα Μνήμης και Ιστορίας της Πόλης και της Αγιά Σοφιάς” . 
 Μιας επιμέλειας με μοναδικές πληροφορίες, άριστα παρουσιαζόμενης και η οποία δυστυχώς, εκτός από τις ωσεί παρούσες και παρόντες Κωνσταντινού- πολη,  Αγιά Σοφιά και  Τούρκους, ελάχιστοι υπήρχαν εντός της αιθούσης για να την ακούσουν, να την αισθανθούν και ενδεχομένως να την ζήσουν, έστω και ενθυμούμενοι εκείνο το παγκόσμιο δράμα της 29ης Μαΐου του 1453.

   Βεβαίως, εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, η την ίδια ώρα προγραμματισθείσα λιτάνευση μιας εικόνας από την εκκλησία της Μεταμορφώσεως, η ενσκύψασα μετά ψύχους απογευματινή καταιγίδα (έστω και μικρής διάρκειας) και η λάθος επιλογή ώρας (19:00’),  ίσως να ήσαν ικανοί λόγοι για την μη προσέλευση αρκετών κατοίκων σε αυτήν την τόσο μεστή και εμπεριστατωμένη αναφορά στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως, η απουσία από τις αναφορές στην ιστορία μας, είναι απουσία. Και δεν χρειάζεται να πραγματοποιούνται εκδηλώσεις “μετ’ άρτου και θεάματος”  (ειδικά για τους Μικρασιάτες), προκειμένου να διατηρείται άσβεστη η ιστορική μνήμη.  Ούτε βεβαίως να χρησιμοποιούνται ως "δολώματα"  διάφορα προσφερόμενα σε τέτοιου επιπέδου εκδηλώσεις, για να υπάρχει προσέλευση κοινού. 
 Διότι το επόμενο βήμα θα είναι η Λησμονιά. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, λαός με άγνοια  ή με "λησμονημένη" την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να μην έχει μέλλον.